O venres pola tarde, en Ourense, estiven cun santo. Coñézoo desde hai moito tempo, pero había anos que non falaba con el. A primeira vez que o vin, eu era un neno, e el, recén ordenado de cura, non debía de pasar moito dos vinte anos de idade; agora pasa un pouquiño dos setenta. Segue igual: delgadiño, entre os límites da virtude e da enfermidade, a color branca, a voz baixa e o paso tranquilo, sen apuros, pero firme. Polos escasos minutos que pasei de parola con el, pareceume que non cambiou moito de maneira de ser: o mesmo sorriso de sempre, a melancolía da mirada, a franqueza tímida no trato e o aire de santo que xa tiña entón. A santidade non consiste en nada extraordinario.
Nunca lle vin ningún signo exterior que me autorizase a situalo no catálogo restrinxido dos varóns excelsos pola súa virtude. Na capela, por exemplo, mentres rezaba, non tiña aura arredor da cabeza, só a coroa regulamentaria, nin levitaba, aínda que fose uns milímetros, nin arrecendía a xasmín. Digo que era santo porque era bo e paciente.
Paciencia, a que tivo comigo. Daquela, eu pensaba que os pecados facían chorar a Noso Señor, de maneira que ao cabo do día, entre as mentiras que contaba, o moito que falaba durante a misa cos compañeiros de asento e as horas que perdía lendo ás agachadas os libros que non me deixaban ler, marchaba para a cama torturado. Se os pecados chegaban a un límite, ía falar con el antes de durmir. Un día díxome unha frase marabillosa: que os meus pecados non eran pecados, senón simples parvadas que facían rir a Deus. Dese xeito, en vez de angustiarme coas bágoas que causaba no ceo, empecei a divertirme coas grazas que facía. Que Deus llo pague.