por amarxedotempo | Dic 10, 2013 | Marxe
Sempre que estiven en Xenebra, nunca deixei de pasar pola célebre tenda de Zino Davidoff, o paraíso dos fumadores de puros. Nunha ocasión, cando parecía que os árabes acabarían comprando o mundo cos dólares extraídos do petróleo, soprendín alí a un xeque grande, bigotudo e gordo, sen dúbida tamén regulamentista e quisquilloso, irritado polas vaguidades dun empregado que non conseguía condensar nas normas concretas que lle demandaba, o ritual máis ortodoxo na cerimonia de acender un habano.
Naturalmente, tal regulamento non existe e cada un acende os puros como quere, sen máis leis que as da experiencia persoal e sen máis limitacións que o propio gusto. O importante é que se trate dun bo exemplar, non destragado pola sequidade, e que se goce en boa compañía, sobre todo nunha longa sobremesa.
Hai uns días, en Ourense, oínlle contar a un amigo os apuros que pasou nunha ocasión, cando o alcalde … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 9, 2013 | Marxe
Unha vez, xusto diante dos xardíns do Padre Feixoo, no centro de Ourense, un señor parou a miña nai para saudala. Eu debía ter oito ou nove anos e quedei sorprendido da maneira de falar daquel home, que me recordaba os actores de cine ou os personaxes das novelas. Quero dicir que se expresaba dun xeito que hoxe sei que se chama afectación, pero que daquela me parecía simplemente raro. Cando se foi o citado individuo, eu preguntei quen era e a miña nai respondeume que se trataba dun pedante.
Tardei en escoitar de novo aquela palabra, aínda que o seu significado me quedou nidiamente gravado para sempre, asociado de forma moi plástica a un tipo humano que cheguei á conclusión de que non me gustaba. Nunca pensei, en cambio, que o tal vocábulo puidese ter un sentido que descubrín onte lendo a Nabokov.
Como é sabido, o escritor ruso … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 8, 2013 | Marxe
Non sei por que rara coincidencia, ultimamente houbo moita xente que me falou do chourizo. Todo empezou hai uns días, durante un xantar de amigos, cando alguén eloxiou con entusiasmo unha modalidade que eu non coñecía: os chourizos con castañas. Como consecuencia diso, cada un amosou despois as súas preferencias respecto dese popular produto porcino: asado á brasa e comido con pan, cocido con patacas ou fritido. Pola miña parte, confesei e confeso a miña debilidade polos que na Limia chaman os chourizos do verán, que son de carne, ben afumados e duros, ideais para acompañar cun cacho de pan e un bo viño.
Onte mesmo, un amigo meu de Madrid, que ten casa de vacacións aquí perto, no val de Tebra, contoume a historia dun individuo que fixo as milicias universitarias con el e que, cando recibía chourizos da familia, botaba unha manta pola cabeza para comer ás agachadas, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 7, 2013 | Marxe
En Sabarís, a uns centos de metros da estrada de Baiona, nunha das zonas de Galicia máis concorridas polos turistas, érguese un convento de monxas de clausura. Traspasada a porta do patio, o ruído abouxador do tráfico que vai e vén sen parar, xa non se escoita. É como un milagre. Despois, todo está en consonancia: a limpeza inmaculada de cada cousa, que as monxiñas compararán de seguro cunha patena; a tranquilidade e o silencio, polo medio dos cales se percibe algún rumor de cousa santa; a campaíña na entrada para chamar…
Aos primeiros toques, acode unha señora que nos anuncia amablemente que xa é tarde, pero que as monxas adoitan atender a calquera hora. Explica que para falar con elas hai que situarse diante do fachinelo pechado que nos sinala á dereita do vestíbulo, despois petar coa man e agardar a continuación que alguén conteste da mesma maneira do … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 6, 2013 | Marxe
Periodicamente recibo catálogos de librerías de toda España, sobre todo daquelas que ofrecen libros antigos ou de ocasión. Hai pouco chegoume de Sevilla un deses catálogos por correo e gardeino a propósito no peto da chaqueta para miralo con calma pola noite, cando me quedo só, que é o momento ideal para estes pequenos gozos inocentes. Fun pasando as follas con parsimonia, poñendo cruces cun lapis aquí e alá, marcando os títulos que máis me interesaban. De pronto, atopeime coa ficha dun libro meu, o cal non ten nada de particular, pero seguido dunha nota que me deixou algo desconcertado. Dicía: “Con dedicatoria autógrafa del autor”.
Escuso dicir que, ao día seguinte, o pedín por teléfono. Quería saber quen era a persoa a quen lle tiña dedicado ese libro e que probablemente, por razóns descoñecidas, o vendera, o extraviara ou o regalara. Mentres non me chegaba o paquete, deille algunhas … Seguir leyendo
