por amarxedotempo | Nov 15, 2013 | Marxe
Estabamos falando arredor da mesa, despois de comer, aínda que sen a animación doutras veces, coñecedores cada un de nós do que levaban os demais dentro da cabeza: a desaparición dos cans. Non obstante, ninguén se atrevía a tratar ese asunto. De pronto, como se fosen un par de resucitadas, apareceron as cadelas pola porta, impecables a pesar destas noites de chuvia, completamente secas e limpas, incluso sen fame, pois non fixeron festas cando lles puxeron diante a comida. Foi como un milagre.
Houbo de todo, lágrimas, abrazos, aplausos… Elas, contentas, reclamaban aloumiños e saltábannos no peito. Logo, como tolas, empezaron ás carreiras. Finalmente deitáronse na alfombra do salón, ao pé da cheminea, para descansar. Nun momento, o gato achegouse, saudou cunha caricia e acompañounas a durmir.
Non resulta fácil transmitir os sentimentos que provocan situacións como esta, sobre todo para as persoas que non teñan a experiencia de convivir … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 14, 2013 | Marxe
Nunca souben por que razón, a Fernando Prieto Oliva, autor dun libro de versos titulado Collar de estrellas, os seus veciños lle chamaron sempre Mampurrias. Era un home fino e galante, unha miga cursi cando trataba con mulleres, pero orgulloso e intelixente. Como poeta, un desastre. Como prosista, colaboraba nun periódico conservador que tiña o seguinte lema: “Palo al burro blanco, palo al burro negro, palo a todo burro que no ande derecho”. Nas súas páxinas publicaba un artigo anual sobre a morte de Calvo Sotelo.
A traxedia da vida de Prieto Oliva foi un marquesado que el pensaba que lle correspondía e que perseguiu inutilmente. Tívose que contentar con ser admitido na Asociación de Fidalgos de España, un honor que comportaba insignia e título, pero que non enchía a súa prosapia. Non perdeu, non obstante, o porte de gran señor, a pesar de que despachaba ao público nunha … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 13, 2013 | Marxe
Unha longa viaxe
Vinte e dúas horas son demasiadas horas para ir desde Galicia a Baltimore. De maneira que, aínda que cheguei aquí ás once da noite, hora local, para min eran as cinco da mañá: catro avións, moito tempo de espera entre uns e outros, e por riba ter que aturar unha señorita impertinente, membro de seguridade dunha compañía aérea americana, que se empeñou en que eu transportaba na miña equipaxe nada menos que unha daga. Durante uns minutos estiven baixo sospeita, como se quixese secuestrar un avión.
Quen transportaba a daga era un señor americano. Sacáronlla diante de todo o mundo e todo o mundo se puxo a mirar para el como se fose un criminal repugnante que nos quería levar a Cuba. A min non me pareceu máis que un pobre turista pasado por Toledo, onde sucumbiu ao mal gusto de mercar un deses horribles puñais.
O … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 12, 2013 | Marxe
Un amigo meu, fotógrafo profesional, mandoume un montón de fotos que me fixo o outro día durante unha entrevista. Hai máis de trinta anos, el mesmo nos retratou a un pequeno grupo de estudantes da universidade de Santiago, algúns dos cales acabariamos escribindo e publicando libros co paso do tempo, nunha postura humorística: coas mans cruzadas diante da cintura, talmente como se estivésemos esposados. O malo foi que pouco despois, algún dos retratados pasou pola cadea, daquela vez en serio, convertendo en realidade unha posibilidade que entón non nos parecía imposible. Recordámolo ese día e rímonos de moi boa gana.
Non hai drama que resista os filtros da memoria. Eu mesmo me sorprendín durante esa entrevista, ao recordar a algunhas persoas daqueles anos, de que pouco me importan determinadas condutas que entón me sulfuraban. Por exemplo, un cura famoso naquela época, con lenda entre os estudantes, que insultaba cun enxeño … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 11, 2013 | Marxe
A un individuo que eu daba por morto atopeino o outro día tomando o sol arrimado a unha parede. Foi persoa con importancia na miña nenez. Unha vez libroume dunha cobra que se aproximaba cara a min, sen que eu me decatase, mentres durmiñaba nun prado. Permitíame roubar o viño da misa e dábame sobres enteiros cheos de recortes de hostias, que é como lle chamaba, e que eu tiña que chamar pan de ánxeles, tal como me ensinaran. Era un home bo, pouco intelixente, tranquilo e comellón.
Non me coñeceu, nin sequera cando lle dixen o meu nome. Decateime de que estaba ido. Unha veciña aclaroume que lle dera algún mal á cabeza e que desde entón quedara así, inocente. Todo, segundo me dixo, por culpa de comer e de beber: os médicos non conseguiron arrincalo do unto e o touciño, nin da perrita da mañá.
Pequeno e gordo, … Seguir leyendo
