Esa moza a quen vin onte pola tarde sentada nunha terraza en Baiona é a vítima inocente dunha desorde caprichosa na natureza. Direi como era: alta, de corpo delgado e gracioso, loira con melena longa e ollos azuis, rostro perfecto. A boca grande e carnosa, os pómulos redondos, cubertos por unha pel suave e morena, unha miga pencosa. Pero o nariz… ¡unha calamidade de ósos prominentes e tempas anormalmente grandes, máis propias dunha vaca que dunha rapaza bonita como aquela!
Como é sabido, un dos moitos misterios que intrigan aos biólogos é o da xénese da forma, é dicir, esa arte escultórica que practican as células para esculpir un ser humano. Cada unha ten a súa especialidade. Unhas constrúen o corazón, outras fan os ollos e a boca, as orellas, os dentes. ¿Por que unhas veces se deteñen ao conseguir un nariz pefecto e outras seguen ata derramalo?
A esta mociña fixéronlle un traballo magnífico no corpo, ben visible grazas á pouca roupa que levaba, pero desgraciáronlle o nariz: esa chepa que lle sae un centímetro por debaixodas cellas é unha canallada, un exceso de produción celular que resulta indignante. Polas razóns que sexan, algún xene obstinado empeñouse en augarlle a vida a esta rapaza e chafarnos aos demais a visión dunha muller preciosa. Menos mal que a ciencia lle pode facer a puñeta a través da habilidade dun cirurxián plástico.
Esta columna publicouse orixinalmente o 30 de xullo de 1992.