Hai uns días preguntáronme na radio polos touros, un espectáculo que non entendo. Contei, iso si, que son dunha vila con tradición taurina, que chegou a ter praza estable antes da guerra e na que, por aqueles anos, proliferaron os matadores. Eu aínda coñecín ao Manuel Dobaño, que se chamaba El Niño de la Botica, e ao Genaro Minumé, de quen esquecín o seu nome de guerra.
Tamén andara metido niso o Paco Legaña, que logo se dedicou ao taxi. O meu avó contaba con gusto algunhas daquelas corridas, sempre rindo. Unha vez, por exemplo, deixaron en Xinzo uns touros enormes, de cincocentos quilos de peso. Foi unha confusión, pois o que tiñan que baixar alí eran becerros, máis de acordo coa arte e a capacidade dos toureiros locais. O caso é que a festa acabou en escándalo, tanto que os touros tivo que matalos a Garda Civil a tiro limpo.
Cando eu era rapaz, aínda se organizaban corridas polas festas de verán, con prazas portátiles. Nunha ocasión, un banderilleiro pasou moitos apuros porque era demasiado gordo e non entraba no burladeiro. Subírono entre varios espectadores, turrando del polo pescozo e polas pernas. Logo, no remate da primeira faena, alguén se decatou de que non había mulas para arrastrar o touro morto e sacárono da praza cun tractor, con volta de honor incluída. O peor é que había mulleres ataviadas con mantilla española.
Esta columna publicouse orixinalmente o 23 de xullo de 1997.