As persoas que teñan estado en Oslo saberán que se trata dunha cidade pequena, na que practicamente non hai máis que unha rúa, a famosa Karl Johan. Fóra desa avenida estreita e longa, que se estende entre o pequeno monte sobre o cal se ergue o Palacio Real e a estación do ferrocarril, non queda moito máis, soamente calellas apenas transitadas. A vida concéntrase nesa arteria principal, na que abundan os comercios, as tendas e os cafés, ademais dunha xeadería espléndida, con ampla terraza no verán.
Lonxe desa rúa, nin a cidade nin a vida son tan fermosas. No Museo Nacional, que queda a un lado, uns delincuentes roubaron hai uns anos o único cadro de Munch coñecido polos turistas: O berro. E non moi apartada dese mesmo sitio atópase a fortaleza onde fusilaron a Vidkun Quisling, que colaborou cos nazis.
Os noruegueses son boa xente. Cando pertencían a Suecia, o Parlamento proclamou a independencia como quen di que vai comer unha mazá. Nese parlamento, que está situado na rúa de marras, concédese o Premio Nobel da Paz. Onte dicíase neste periódico que os noruegueses son a xente máis honrada de Europa: devolveron as dez carteiras que uns investigadores lles puxeron como gancho na rúa, supoño que nesa única rúa. Non se trata de quitarlles mérito, pero é como poñer de cebo un billete nun escenario.
Esta columna publicouse orixinalmente o 21 de xuño de 1996.