No verán de 1974, durante uns días que pasei en Berlín, unha noite fun invitado a cear por un amigo da infancia, golfo de casa rica que rematou na emigración por fuxir dos estudos e para abrir unha paréntese aventureira na súa vida antes de sentar cabeza e facerse cargo dos negocios familiares. Vivía nun apartamento moi preto do muro e compartía escaleira cunha colonia numerosa de emigrantes turcos. Como consecuencia desta vencindade, o meu amigo acabou sendo padriño dun neno que se chamaba Atila.
O propietario de nome tan rotundo, que os seus pais pronunciaban con acento esdrúxulo, era bastante feo, coa cabeza enorme e os ollos tan saltóns que semellaba unha ra. Andaba ademais de arrastras polo chan e de cando en vez agarrábase aos baixos dos meus pantalóns para afianzarse ben coas mans e pegarme logo unhas dentadas que mesmo parecía que fosen dadas coa punta dun coitelo afiado.
Cando quedamos sós o meu amigo e mais eu, fartámonos de facer bromas a conta daquel rapaz. Durante uns minutos, sen demasiado respecto polo infeliz, fixemos escarnio do seu nome, da súa cara e dos seus malditos dentes. Ata me atrevería a dicir que estivemos brillantes no improperio, unha meta nada difícil de alcanzar cando o humor se fai a conta de outro. Non me queda ningunha dúbida de que era a nosa unha actitude inconscientemente racista. Todos levamos ese bicho dentro; algúns incluso procuran alimentalo.
Esta columna publicouse orixinalmente o 2 de xuño de 1993.