por amarxedotempo | Jun 30, 2013 | Marxe
Agora mesmo, cando aparece aquí este artigo, estou a punto de embarcar nun avión rumbo a Estocolmo. De todas as cidades europeas que coñezo, esta é, xunto con Venecia, unha das que probablemente teño percorrido máis veces. Por certo que os suecos son moi dados a comparar ambas as dúas, máis que nada polo feito de que a urbe italiana está sulcada por canais, mentres que a nórdica está situada sobre un arquipélago. Aí acaban as similitudes: nada hai en Estocolmo que recorde o café Florian, o Harry’s Bar, o hotel Danieli ou o restaurante Alla Colomba, lugares ideais para vivir un soño romántico. Pero Estocolmo ten tamén as súas cousas.
En primeiro lugar, durante o verán, ten a luz. Non me refiro só á duración do día, que practicamente se estende ao longo de vinte e catro horas, senón á color. Non coñezo nada igual, a non ser as … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 29, 2013 | Marxe
Hoxe acordeime de Leoncio, un tolo da miña infancia que entre as súas actividades menores tiña o costume de dar as grazas cunha ristra edulcorada de diminutivos da súa colleita. A unha señora que se chamaba Manuela, por exemplo, dicíalle algo así como “Moitas graciñas, dona Manoluchiña querida”. Era un home bo, nada agresivo, mesmo servicial se lle encomendaban algún recado que puidese facer, aínda que cando había vento ou tronos, saía á rúa acelerado e dáballe por pegar puñazos contra os postes da luz ou botar discursos entre dentes, sen que se lle entendese máis que unha furia inconcreta, dirixida cara ao aire, sen destinatario humano coñecido.
Entre as actividades maiores, aquel home, armado cunha panca de ferro, un mazo e un cicel, empeñábase en desfacer pacientemente a casa onde vivía. Tardou anos, pero conseguiuno. Mentres traballaba, ou como se chamase aquilo, acompañábase con cancións no alto do andamio, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 28, 2013 | Marxe
Estiven en Muros para participar no encontro de escritores que tivo lugar estes días. Cheguei o venres pola noite, un pouco tarde, no momento en que os congresistas saían do convento dos franciscanos, sede da reunión, camiño da praia, onde o concello convidaba a unha sardiñada ao aire libre. Despois da cea, un grupo de amigos quedamos de tertulia, nun café, ata algo tarde. Cando regresei ao convento, atopeime con que non sabía cal era o meu cuarto e púxenme a dar voltas, ata que apareceu un frade que me rifou cariñosamente, pois metérame na zona reservada.
Logo, falándome polo meu nome, axudoume a atopar sitio e portouse moi ben comigo. Pola mañá incorporeime aos debates, dos que só direi que estiveron moi ben. Como a intelixencia é unha das cualidades humanas mellor repartidas, estas xuntanzas nunca decepcionan. Confeso que o espectáculo da xente discorrendo con rigor resulta sempre entretido, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 27, 2013 | Marxe
Cando, o xoves pasado, a policía de Nova York entrou de forma súpeta no apartamento do sudanés Siddig Alí, este estaba removendo cunha especie de culler xigante o líquido espeso dun gran barreño que tiña colocado no medio do salón. Parecía unha escena de conto ou de tebeo, como un horrible bruxo que estivese prepararando a pócima velenosa para acabar co mundo. Pouco menos. O que pretendía o malvado era facer saltar polo aire o edificio das Nacións Unidas, con varios centos de inquilinos dentro.
A policía americana está convencida de que é o xeque exipcio Abdel Rahman, ese cego de aspecto tétrico que predica o fundamentalismo islámico nunha mesquita de Nova Jersey, quen dirixe os grupos terroristas que empezan a operar nos Estados Unidos. Como no occidente corrupto e pecador a lei está por riba das sospeitas, o personaxe non pode ser detenido nin expulsado mentres non haxa probas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 26, 2013 | Marxe
Sempre que vou a Trasalba, cando estou dentro do patio da casa de Otero Pedrayo, como me sucedeu onte pola mañá, miro para unha esquina do alpendre, xusto onde puxeron agora a librería. Hai anos, un día, desde o corredor da entrada, don Ramón amosoume aquel lugar como o preferido por el e por Vicente Risco para xogaren cando eran nenos. Amparados do sol polo tellado do cobertizo, nas tardes de verán organizaban alí grandes historias con casiñas feitas de barro e figuras de papel, pintadas e recortadas.
A Risco gustáballe moito, segundo Otero, a vida de María Estuardo, que coñecía con moitos detalles. Para escenificar a entrada da raíña de Escocia no porto de Leith, cando volveu de Francia, había que queimar herba seca e simular néboa, pois esa era a situación metereolóxica daquel día, tal como contaban as crónicas.
A pesar de que Risco tiña que andar axotando … Seguir leyendo
