Creo que se chamaba Viruca, aínda que non estou seguro. Era unha mozota alta e guapa, simpática e parlanchina, un pouquiño touporroutou. Gustáballe provocar, sobre todo en cuestión de vestir. Ía sempre coa roupa moi axustada, o escote grande, medias de carreira e zapatos de tacón. Para algunhas persoas era pecadora; para outras non pasaba de ser unha rapaza vital e graciosa, algo aloucada, pero inocente. Descontando a uns cantos, todo o mundo a tiña por unha muller simpática e boa.
Metíase co cura, que non deixaba de predicar contra os costumes licenciosos, é dicir, contra a roupa feminina que non lle gustaba. A tal Viruca chegaba ata a porta da igrexa en sisas, ou sexa, con vestidos sen mangas, que entón se consideraban un escándalo. Logo puña unha chaqueta, que quitaba de novo ao saír.
Supoño que era unha guerra inocente, polo menos pola súa parte. O cura, en cambio, desde o púlpito, sen nomeala, tiráballe con munición de matar lobos. Nada parecido a ese crego italiano que, farto de berrarlles ás mulleres por levar a saia curta, optou por cambiar de táctica: agora regálalles mazás ás infractoras. Non sei aínda cal é a reacción destas últimas. Se iso chega a ocorrer coa muller da que falo, estou seguro de que se poría a comer a mazá. E xa se sabe o que pode facer unha golfa cunha mazá na boca.
Esta columna publicouse orixinalmente o 29 de maio de 1996.