Non sei se contei aquí que a primeira vez que fun ao cine pensei que se trataba dun cristal inmenso e que detrás del estaban os actores, que nós chamabamos artistas. Cando aprendín que todo consistía nun raio de luz que atravesaba unha película, o medo de que faltase a corrente eléctrica o domingo, accidente habitual naquela época, acompañábame durante unha boa parte da semana. De maneira que desde neno cheguei ao convencemento de que iso da felicidade era algo que case sempre pendía dun fío.
Estaba ademais un sobriño ou neto do Carballal, o maquinista, que era destripacontos. A historia viña ser que este rapaz, que vía as películas en pase privado antes de que se proxectasen para o público, empeñábase en contárnolas aos demais de forma implacable, con final incluído, co cal nos arruinaba a ilusión da semana.
Agora leo que en Barcelona, nun programa de televisión, fan exactamente o mesmo, contan o contido dos filmes por adiantado, como represalia porque os cines declararon día de pase especial, con prezos máis baixos, o mesmo día e a mesma hora nos que se emite o citado programa, todo por casualidade, non con ánimo de prexuízo ou competencia. Supoño que a batalla a van gañar os da pantalla pequena. Non por nada especial, senón porque o mundo relacionado cos soños é unha cousa moi fráxil.
Esta columna publicouse orixinalmente o 4 de maio de 1996.