O domingo pola mañá, despois do almorzo, pasei cerca dunha hora buscando un lapis. Non un lapis calquera, que non me sería difícil atopar entre os moitos que gardo na casa, senón un moi concreto. Non o buscaba polo seu valor material ou práctico, nin porque sentise necesidade urxente del naquel momento; buscábao fundamentalmente porque lle teño cariño. É un lapis normal, gastado polas moitas veces que foi afiado a navalla, convertido case nunha cousa ridícula: dous ou tres centímetros de madeira.
A verdade é que xa non resulta cómodo escribir ou tomar notas cun garabulliño semellante, pero as manías, igual que os afectos, non sempre dependen, como é ben sabido, das pautas ordenadas da cabeza, senón dos labirintos retortos do corazón. O caso é que perdín bastante tempo nesa busca innecesaria.
Cando xa empezaba a desesperar e me sentía estúpido por un capricho que ameazaba con arruinarme a mañá completa, apereceu o lapis minúsculo que extraviara. Estaba onde o deixara o día anterior, atrapado no medio dun libro, entre dúas páxinas que estiven subliñando. Non me resulta fácil explicar o goce que sentín. Digamos que é proporcionalmente inverso, pola súa miudeza, ao desgusto que estes días causa a lectura dos periódicos. Sen dúbida, estas cousas pequenas son un remanso marabilloso.
Esta columna publicouse orixinalmente o 3 de maio de 1994.