por amarxedotempo | Abr 30, 2013 | Marxe
Pasei o día de onte en Madrid. Como os asuntos que tiña que resolver non me levaron moitas horas, aproveitei para falar cuns amigos. Deunos tempo para tratar de cousas moi diversas, desde libros, edicións e historias polo estilo, ata esas transcendencias de café que normalmente só se lle ocorren a un pola noite, despois de cear, entre copa e copa. Debo dicir, non obstante, que isto das copas non é máis que un recurso retórico, porque eu non bebo.
O certo foi que nos puxemos a falar de todo, empezando por como ven os morcegos, pasando despois a especular sobre a maneira de ver dos cans e dos cabalos, para rematar na xenerosidade humana. Respecto disto último, a min sucedeume unha vez que, nunha tertulia como esta de onte, puxen o exemplo dese padre xesuíta que lle cambiou o posto a outro preso nunha fila, ambos os dous reclusos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 29, 2013 | Marxe
No ano 1970, durante unha reunión mantida no célebre Hotel Algonquin, o máis literario dos hoteis de Nova York, unha serie de relevantes críticos de cine norteamericanos puxeron verde a David Lean, o director de películas como Lawrence de Arabia ou A ponte sobre o río Kwai. Un deles, falando en nome do grupo, díxolle que o filme que acababa de estrear, A filla de Ryan, era bullshit, palabra que os que saben inglés coñecen ben e que os demais non terán demasiadas dificultades para adiviñar.
O caso é que David Lean quedou tan deprimido que tardou catorce anos en dirixir unha nova película. Eran tempos nos que os críticos do ramo tiñan un poder inmenso, inxusto e desmesurado, tanto que podían destruír carreiras, acabar con directores e impoñer como normas intocables os seus particulares gustos ou caprichos.
Cando os críticos acudían a ver o pase previo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 28, 2013 | Marxe
Xa me gustaría viaxar a París o próximo mes de maio para visitar esa exposición que se vai celebrar sobre inventos extrafalarios ou extravagantes na Fundación Cartier: unha bicicleta para andar polo mar, un coche que camiña polo aire, un helicóptero portátil, un columpio ou pirincolla xigante, suspendido do ceo por medio dun globo, un submarino ruso que se chama Panamá…
Trátase, sen dúbida, desa parte non visible da loucura humana que nunca chega a realizarse, como un ser inmortal ou unha máquina de facer diñeiro na casa. Por certo que este último foi o soño imposible dun avogado bilbaíno que coñecín hai anos e que picaba do lado desa ocorrencia. Era un home afable e cordial, un pouco obsesivo, pero de trato fácil, incluso cando lle daba por explicar a teima que lle roía na cabeza. Non pretendía converterse nun estafador polo procedemento de dispoñer de medios técnicos para … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 27, 2013 | Marxe
Onte pola mañá, ao atravesar o barrio do Berbés coa lentitude que me impuña a caravana de coches que marchaba diante, vin un mozote arrimado a unha parede nunha actitude crítica. Estaba apoiado de costas contra o muro, cos ollos brancos e vidrosos fixos no ceo, un xesto marcado de dor na cara, especialmente visible na boca, que tiña aberta e torta cara a un lado, e a man dereita crispada sobre o corazón. Pouco a pouco íase encollendo, dobrando as pernas baixo o peso da desgraza que o dominaba.
Non me custou imaxinar o que sucedía. Seguro que naquel instante, recente a ilusión que se acababa de meter nas veas, os latidos na caixa do peito empezaban a dispararse a duascentas pulsacións por minuto, un galope aloucado camiño do cerebro en busca da tranquilidade momentánea ou a explosión final. Non sei.
Unhas mulleres achegáronse a el, dispostas a axudar, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 26, 2013 | Marxe
Estiven en Madrid e Alcalá para asistir ao acto de entrega do Premio Cervantes a Jorge Edwards, un bo amigo. Gustoume o seu discurso, intelixente, sinxelo e breve, tres virtudes que non sempre van xuntas. O público correspondeulle cun aplauso cheo de afecto. El estaba tranquilo, como corresponde a un home afeito a todos os protocolos vividos ao longo da súa intensa actividade diplomática en Cuba, na UNESCO, en París con Pablo Neruda. Era a mesma tranquilidade que se experimenta falando con el, pois pertence a esa clase de persoas que transmiten paz. Por iso, nas súas palabras non podía faltar tampouco o humor, tan cervantino.
Pola tarde, fun á recepción do Palacio Real. Aquel é un bo sitio para atoparse cos amigos, os cales non resultaría fácil velos así, a todos xuntos, se non fose por ocasións como esta, unha vez ao ano. O que sucede é que igualmente … Seguir leyendo
