Unha vez vin na Praza do Pescado de Xinzo de Limia, alá polos anos cincuenta, un tipo ruín pegándolle unha malleira a un home xa maior, que mentres recibía os golpes non deixaba de chorar como se fose un neno. Eu asistía impotente ao espectáculo e non podía comprender que Deus en persoa non baixase do ceo a reparar directamente unha inxustiza tan horrible. Que a cousa se resolvese no futuro, o día do Xuízo Final, tal como aprendera na catequese, non me consolaba en absoluto; máis ben me parecía moi mal.
Nese instante, pola Rúa de Atrás, vin chegar ao Faustino Portela, un carpinteiro grande e forte da nosa vila, que tiña fama, polo menos entre os rapaces, de ser un dos homes máis fortes de toda a Limia. En canto se decatou do que pasaba, pousou un serrón que traía na man e dun par de lapadas fixo o que Deus non fixera.
Non sería a única vez que aquel home acabou restablecendo a puñadas a orde alterada do mundo: pouco despois aínda tumbou no medio da rúa a outro senvergonza que estaba abusando dun pequeno. Co tempo, non obstante, alguén me aprendeu que eses milagres non son frecuentes na vida: case sempre gaña o criminal. Como sucedeu aínda estes días en Italia con ese tipo que lle regalou a uns rapaces xitanos unha boneca cargada de explosivos. A falta de outra cousa, eu mándolle este artigo desde aquí como se fose unha labazada.
Esta columna publicouse orixinalmente o 17 de marzo de 1995.