Onte falabamos aquí da placa que figura agora na fachada do antigo hotel Suízo, na rúa Cardeal Payá, de Santiago, recordando que alí pasou algunhas tempadas Ernest Hemingway e que naquel mesmo lugar, cando xa deixara de ser hotel, viviu e escribiu Gonzalo Torrente Ballester: dous grandes escritores unidos nunha mesma lembranza. Hoxe podemos celebrar igualmente o pago doutra débeda, nesta ocasión a J. Verne. Desde onte, na illa de San Simón, unha estatua réndelle homenaxe ao grande escritor de aventuras, quizais o home que máis estendeu o nome de Vigo polo mundo adiante. Como se sabe, na novela Vinte mil leguas de viaxe submarina, o capitán Nemo entra na ría, atraído polos galeóns afundidos no estreito de Rande.
Verne estará de agora en diante, situado en efixie, nun lugar próximo a aquel que el utilizou na súa célebre novela. Había anos que eu levaba pedindo algún tipo de recordo para o escritor. Por fin, a cousa chegou a converterse en realidade. Ignoro por que razón ninguén se decidira a dar este paso nunha cidade que dispón de nomes de rúas para contentar todas as memorias.
Toda Europa está chea desta pequena xeografía sentimental que vai evocando, aquí e alá, persoas que non tiveron outro mérito que o seu talento artístico ou literario: non construíron pontes, non crearon riquezas, non se dedicaron á política. Edificaron un mundo de palabras, que son os mundos máis sólidos que existen, tanto, a pesar da fraxilidade do material empregado, como a terra que pisamos. ¿Alguén pode dubidar que o capitán Nemo existiu narealidade e que estivo en Rande vendo os galeóns a bordo do Nautilus? A quen o dubide habería que condenalo a un suplicio: que non puidese soñar nunca nada.
Esta columna publicouse orixinalmente o 8 de outubro de 1999.