Hai anos, un día estaba eu no xardín observando como uns homes facían unha pequena reparación no tellado da casa. Eran dous, pai e fillo, ambos de estatura alta e poucas carnes, tan escasas e apretadas que máis que delgados parecían enfermos. Non vin que estivesen contentos e os meus esforzos por manter unha conversa con eles resultaron un fracaso. Entón collín un libro e senteime no porche a ler un pouco, en parte para evitar unha situación que empezaba a ser absurda e incómoda para todos.
De súpeto, cando más metido estaba na lectura, escoitei un alboroto: naquel momento os dous homes baixaban das escaleiras a todo correr, como se fuxisen dun lóstrego. Transcorridos apenas uns segundos, xa os vin alancando por un campo veciño detrás dun porco. Un minuto despois, xa tiñan o bicho metido nun saco.
Sen dicirme nada, subiron de novo ao tellado e seguiron traballando, coido que máis animados e contentos. Ao rematar, colleron o saco, cargaron con el e xa non volvín saber deles. Pola tarde, observei unha paisana dando voltas polo campo, mirando de esguello para a miña casa movendo os labios como se estivese rezando o responso a Santo Antón. Agora, tantos anos despois, o outro día vin un dos homes nun bar veciño. Atopeino máis gordo, fumando unha faria. Miroume e sorriu. Pareceume que lle vai mellor na vida.
Esta columna publicouse orixinalmente o 4 de outubro de 1996.