Onte pasei a mañá enteira, que estaba azul e transparente, explorando o barrio no que vivo. Como dixen, é un lugar tranquilo, con moitas árbores, edificacións baixas e tráfico moderado. Isto do tráfico sorprendeume, porque a primeira noite saín á terraza a tomar o fresco e pareceume que circulaban pola rúa miles e miles de coches. Como non os vía por ningures, pensei que o ruído procedería dalgunha estrada próxima. Logo xa me decatei de que eran os aparatos de aire acondicionado das casas, que arman un barullo escandaloso, incluso cómico. Se os muros e os cristais das ventás non estivesen ben illados, sería como vivir ao lado dunha autoestrada.
No meu paseo polo barrio, estiven nunha ferretería buscando un adaptador para enchufes, pois xa se sabe que os americanos son diferentes dos nosos, fun buscar os periódicos, entrei nunha tenda de fotografías e pouco máis. Os tendeiros, nun número bastante considerable, levan a kipa xudía na cabeza. Tamén vin un par de nenos de sete ou oito anos con ela, todos serios e dignos, andando pola rúa.
Xa vin a tola do barrio. Trátase dunha señora duns setenta anos, vestida un pouco de entroido, a cara cargada de afeites, a boca como unha fresa pasada e o pelo peiteado como para levar un niño de paxaro escondido no medio. Vese que vive ben, pois todo canto levaba posto non eran farrapos, senón roupa cara. Pilleina botándolle
unha bronca a un pobre, non por pedir, senón porque tiña un can que ela consideraba maltratado, sobre todo pouco limpo. Ameazouno cun dedo posto en posición de ameaza e díxolle que se non coidaba o animal, pensábao denunciar. Non está mal, pero xa podería denunciar tamén a alguén polo pobre que era o pobre.
Esta columna publicouse orixinalmente o 3 de setembro de 1998.