por amarxedotempo | Ago 11, 2012 | Marxe
O venres pola noite, despois de cear, achegueime ata Panxón para tomar un café. A pesar de que o día non fora demasiado bo, con nubes abundantes, algo de vento e algunhas pingas de chuvia, non se estaba mal a aquelas horas. A proba é que as terrazas se atopaban cheas de xente. Busquei un sitio entre os poucos que quedaban libres e senteime diante do mar, coa vista regalándose na alegría tranquila dos barquiños fondeados no porto e coa alma disposta para cometer un pecado inocente: fumar un puro.
Arredor, a xente falaba en voz alta, como sempre. Esa foi a razón de que, sen querer, fose sabendo bastantes cousas, aínda que ningunha importante nin secreta. Unha señora, por exemplo, dicía que ten un gato ruín na casa, un tipo incivil que fai as necesidades onde lle cadra, só para protestar cando lle cambian o penso.
Noutra mesa falaban … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 10, 2012 | Marxe
A desvantaxe de ter moitos libros é que case nunca se encontran aqueles que un necesita nun momento determinado. Foi o que me sucedeu onte pola tarde, cando estaba escribindo sobre un episodio que vivín no restaurante parisino de La Coupole, hai anos, a primeira vez que estiven en Francia. Trataba de recordar uns fermosos versos de amor que o poeta Louis Aragon lle escribiu a Elsa Triolet, a quen coñecera precisamente naquel mesmo lugar, e que eu antes sabía de memoria, pero que agora descubrín que non lembro con precisión. O tempo, como é sabido, resulta implacable, o cal non ten por que ser motivo de inquietude, pero que amola e fastidia.
Confeso que Louis Aragon e Elsa Triolet nunca foron santos especiais da miña devoción. Non me gustan os escritores rachados que escriben as cousas que escribiu el no libro Traité du style, como aquilo de chamarlle … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 9, 2012 | Marxe
O novelista ruso Alexander Miliukov conta nunha revista francesa que hai anos, durante unha cea con Nikita Kruschev, este, que estaba bastante chispa, lle ofreceu como obsequio unha pluma que fora de Tolstoi. Temeroso de que algúns dos presentes puidesen interpretar o xesto do xerarca como mostra dunha intimidade que non existía, o escritor refugou o regalo dicindo: “Xa teño a miña pluma”. Ao cal, o señor do Kremlin, irritado pola actitude do escritor, lle respondeu: “Si, pero vostede non é Napoleón”.
Para Miliukov, a saída de Kruschev, segundo conta na entrevista, foi unha decepción. Tiña entendido que se trataba dun home intelixente, capaz de mortificar a calquera coa acidez das súas pullas, pero naquela ocasión, aturullado polo viño e sabedor de que a súa escasa cultura o situaba nunha posición de desvantaxe entre os escritores que asistían á cea, non acertou coa resposta adecuada.
Ignoro por que razón o … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 8, 2012 | Marxe
Teño un parente en Suecia que levaba tempo buscando a tumba do seu pai, morto en Suíza hai xa bastantes anos. O morto foi un grande aventureiro. Durante a Segunda Guerra Mundial, cando era piloto da RAF, foi abatido polos alemáns, pero conseguiu saltar en paracaídas, con tanta sorte que, ademais de salvar a vida, caeu nun xardín do sur de Suecia, nunha casa onde vivía unha rapaza loira, rica e bonita. Daquela unión, que acabou en divorcio, naceu un rapaz, o mesmo que andaba buscando a tumba daquel home.
Atopouna hai uns meses, por casualidade, nun fermoso cemiterio, á beira do lago Leman, nas aforas de Lausana. Non era máis que un montonciño de terra e unha cruz de madeira caída no chan, sobre a que puña simplemente Quigly. O fillo regresou a Suecia, encargou unha lápida e volveu a Suíza para depositala no seu lugar.
Cumprido o obxectivo, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 7, 2012 | Marxe
Dicía un cura de Ourense, profesor de Relixión alá nos anos cincuenta, que o verán era o inverno das almas. Supoño que se refería a aqueles pecados que había antes, relacionados coa pouca roupa que levaban as mulleres, maiormente nas mangas, porque no resto andaban acoirazadas. Os homes, en cambio, non tiñan ese problema, pois a parte de que os seus brazos nunca foron obxecto de concupiscencia, que se saiba, utilizaban sempre pantalóns. Agora hai tempo que cambiaron as cousas e os pecados cométense durante todo o ano. Nisto ocorreu o mesmo que sucedeu cos xeados, que se comen incluso no mes de xaneiro, cando vai frío.
Onte comentaba eu aquí iso que sucede cos tolos nos días de vento e cos paxaros nos días de calor forte. Penso que había que engadir outro dato máis, ou sexa, que o verán pode ser unha época excelente para vivir, pero non … Seguir leyendo
