por amarxedotempo | Mar 16, 2012 | Marxe
Recordo moi ben o día en que morreu Ortega y Gasset, cando eu tiña catorce anos. Polo que dicían os periódicos e polo que lle oín contar aos meus profesores, tiven a impresión de que o máis destacable daquel acontecemento era que desaparecía un home que non cría en Deus. Esa sensación incrementouse uns días despois, cando un daqueles profesores me sorprendeu lendo La rebelión de las masas e me dixo: “Anda, lee esas tonterías y ya verás como acabas defendiendo la teoría de que los perros tienen alma”.
De maneira que, durante algún tempo, Ortega foi para min un señor que pretendía demostrar cousas absurdas. Tiveron que pasar aínda algúns anos máis para que eu chegase a saber que o célebre filósofo non era malo, por un lado, e que non tiña nada que ver coas bobadas que lle atribuíra aquel meu profesor, por outro.
Máis de corenta anos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 15, 2012 | Marxe
A historia de bailarinas que contei onte aquí tróuxome ata a memoria un suceso ocorrido no ano 1968, cando un novelista francés nos meteu a varios amigos, Camilo Nogueira entre eles, nun lío destinado a sacar do cárcere a un político angolano preso en Porto. Nas semanas que durou aquela aventura fun coñecendo xente moi diversa, desde golfos que o único que querían era gañar cartos a conta do esforzo e o risco dos demais, ata xente aloucada, disposta a queimar o mundo para que todo saíse ben.
Unha das persoas que andou polo medio naquel plan foi un parente meu, idealista e simpático, audaz e imaxinativo, que facía sempre as propostas máis orixinais, rechazadas sempre polo francés, que era un home duro, curtido en Cuba e en Arxelia, de volta de todas as poesías revolucionarias e cos pés postos no chan.
Unha das suxestións propuña vestir o angolano, que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 13, 2012 | Marxe
Aínda que non figure nos dicionarios, hai unha palabra na miña terra que se emprega para designar individuos de pouco sentido, faladores e trapalleiros, dos que se di, nun ton máis afectuoso que despectivo, que son uns charrelos. Agora mesmo teño na cabeza a un destes tipos aloucados, do que non citarei o nome porque supoño que aínda debe estar vivo, a quen lle acaía tan propiamente tal adxectivo que eu mesmo cheguei a pensar que ese era o seu nome verdadeiro, tantas veces e dunha maneira tan pertinente llo oín chamar.
Un día sorprendeu a filla na cama co seu mozo e o citado charrelo armou un albaroto de tal magnitude que un suceso que en principio puido quedar reducido ao ámbito privado da vida familiar, acabou sendo voceado polo pai de trompeta polas rúas. De maneira que a fama da rapaza, ata aquel día inmaculada, converteuse nun acontecemento … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 12, 2012 | Marxe
Semella que desta vez, a mazaira da casa vai dar máis dunha mazá, ao revés do que sucedeu o ano pasado. Onte pola mañá funlle facer unha visita e empeza a botar flor por todas as ponlas, cunha forza e unha alegría que parece unha rapaciña nova en vísperas da primavera, que está a punto de chegar. Naturalmente, as cousas aínda se poden torcer, se o tempo se descompón e lle da por chover a mares e con furia, como hai un ano, ou ven unha xiada inoportuna, desas que queiman a froita e encollen o corazón dos labradores. Se eso ocorre, só pido que, polo menos, se salve unha mazá. Máis que nada por non ver a árbore sen froito, como un pau.
Un veciño que sabe destas cousas e que entende do tempo a través da lúa, díxome que non hai perigo. Gustaríame fiarme del, pero sucede que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 11, 2012 | Marxe
Alá polo ano 1969 pasei sete meses en Bilbao. No colexio onde ensinaba había un tipo delgado e silencioso, profesor de xeografía, que non se relacionaba con ninguén a non ser nas reunións e nas asembleas. Entón convertíase nun auténtico lareta, dedicado a soltar longos discursos, para min incomprensibles polo complicados que eran, nos que o citado repetía constantemente, como unha especie de rutina, unha frase que dicía: “Hay que ser coherentes, ¿no?”. Como é fácil de entender, esa era a norma da súa vida.
Finalmente, o que tiña que pasar, pasou. Con motivo dun conflito coa dirección do centro, que el mesmo contribuíu a radicalizar en contra do parecer da maioría, foi o único que aceptou a imposición dunhas condicións que resultaban humillantes. Os demais preferiron deixar o traballo e marchar cada un para a súa casa.
Na mesma cidade de Bilbao, hai agora un par de anos, un … Seguir leyendo
