Onte pola mañá, cando ía buscar os periódicos, atopeime no camiño cun individuo raro, a característica máis destacada do cal era que andaba cargado de cadeas. Levábaas arredor do pescozo, na cintura e nas pernas, estas últimas enroladas igual que unhas polainas. Polo demais, gastaba barba natural e montaraz, sen arranxos nin recortes, e unha melena de Cristo necesitado. A roupa, polo menos os pantalóns, presentaba rotos no sitio dos pobres e a camiseta, que era de propaganda, non estaba mellor.
En canto me viu, botoume unha bendición e deseguida volveu os ollos cara ao ceo e púxose a facer en serie unhas puñetas tremendas, absolutas. Para a última, agachouse, tomou pulo, deu un salto e fíxoa no aire: estralou como unha blasfemia. Despois mirou para min, adoptou unha postura marcial e saudoume a estilo militar.
Non sei que clase de loucura será a que lanzou a este home polos camiños, desafiando a Deus desta maneira. Un tal Liborio, que formou parte dos toliños da miña infancia, chuspía cara ao firmamento e acompañaba o acto dunha frase espantosa, solicitando un raio que o fendese. Tiña motivos: ardéralle a casa, coa muller e os fillos dentro, e racháralle a concordia no corazón. Do home de onte non sei nada, pero perde o tempo facendo esas puñetas. O Deus dos nosos días é boa persoa e non se vinga de ninguén.
Esta columna publicouse orixinalmente o 10 de marzo de 1997.