No desfile do martes de entroido, en Xinzo de Limia, había catro papas cos seus respectivos papamóbiles e os correspondentes fidelcastros. Cada un andaba polo seu lado, sen relación uns cos outros, quizais tamén sen ter conciencia ningún deles de ue a idea de cada un se lle ocorrera a varios máis ao mesmo tempo. En xeral, fóra a broma da parodia, o número, en todas as versións, resultaba respectuoso, a pesar de que un dos papas tiña pinta de senvergonza. Non por burla: esa era a cara natural do golfo que o representaba.
Máis provocativas parecían unhas monxas, nesta ocasión encarnadas por uns corenta mozos, que vestían minisaia. Cando eu estaba mirando para elas, aconteceu que pasou por alí un señor abade verdadeiro, que eu coñezo, e que parou tamén a mirar. Tres das mascariñas ofrecéronse a ir con el ata a parroquia, alá na aldea.
Sen dubidalo, o señor cura convidounas a todas e mesmo se ofreceu a poñerlles transporte e darlles o xantar. Dicíao de corazón, non había dúbida. Despois de declinar a invitación, as falsas monxas comentaban entre elas sobre o simpático que lles resultaba aquel señor. Eu quedei pensando se non sería algo herexe, polo menos contemplado cos ollos ortodoxos dun bispo menos comprensivo. Fose como fose, non obstante, a min caeume ben. Estes curas de non moitas teoloxías teñen de bo que nunca se meten con ninguén.
Esta columna publicouse orixinalmente o 26 de febreiro de 1998.