por amarxedotempo | Ene 11, 2012 | Marxe
Creo que xa teño falado aquí noutra ocasión da debilidade que sinto polas cousas pequenas. Prefiro unha igrexa minúscula, a poder ser unha desas humildes capelas prerrománicas que abundan na provincia de Ourense e que teñen a sinxeleza emocionante das palleiras, antes que calquera das nosas grandes catedrais. Igual me sucede co fútbol. Xogue quen xogue, sempre me poño de lado dos equipos menos poderosos, o cal me converte nun afeccionado condenado a non celebrar practicamente ningunha vitoria.
É unha debilidade de tipo estético antes que un resaibo ideolóxico. Se non me gustan os imperios e amo os países pequenos, non é por razóns políticas, que tanto me ten unha cousa como outra, senón porque aqueles os encontro algo desmañados, coa torpeza desmesurada dos elefantes, por exemplo, non coa graza lizgaira dos ratos.
Escuso dicir que esta non é a estética do noso tempo, onde se leva máis o grande … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 10, 2012 | Marxe
Hai en Nova York un restaurante de moda que se chama Patroon. Un deses días de aí atrás, tres homes novos, todos arredor dos trinta anos, entraron no comedor para cear. Ignoro todo sobre o menú, pero coñezo con detalle, a través dunha revista americana, o viño que beberon. Empezaron cun Haut Brion do 53: unhas trescentas mil pesetas; seguiron cun Château Margaux do mesmo ano: unhas duascentas cincuenta mil máis; remataron cun Château Petrus do 61, o que supuxo engadirlle oitocentas mil pesetas á factura.
Son os novos ricos que está producindo a onda expansiva da economía mundial e que nos Estados Unidos rebentan de diñeiro por todas partes. Mercan pisos en Manhattan por cifras equivalentes a mil millóns de pesetas; adquiren rebecas de cachemir por medio millón; reloxos de dous millóns e bolsos por outro tanto.
Tamén fuman puros habanos, que están prohibidos por razóns de tipo político, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 9, 2012 | Marxe
Onte celebrouse en Vigo unha homenaxe a Xavier Pousa. Escribín uns folios para ler alí, pero a última hora non puiden asistir, aínda que enviei as miñas palabras para que alguén as lese por min. Pola mañá, estiven en Mondariz-Balneario preparando uns actos culturais que terán lugar en setembro e que se chamarán Encontros no Grial. Parte da sobremesa transcorreu falando de Pousa, con quen compartín algunhas tertulias nos salóns do Balneario. El estivo moi vinculado afectiva e profesionalmente con aquela localidade, a onde acudía con frecuencia, de xeito especial con motivo das actividades relacionadas coa pintura.
Dicía o alcalde da vila que Xavier tiña o convencemento de que estivera en Mondariz antes de estar alí por primeira vez. Non sei qué querería dicir o pintor, el que era tan pouco retórico e falaba cun sentido común que non admitía xogos falsamente poéticos nin pirotecnias de tipo verbal. Supoño … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 8, 2012 | Marxe
En realidade chamábase John Birks Gillespie, pero todo o mundo o coñecía polo nome de Dizzy, que en inglés quere dicir algo así como “atolondrado”. O alcume pretendía describir o seu carácter movido e nervioso, sempre inclinado cara á gamberrada, especialmente cando se atopaba actuando nos escenarios. Non era capaz de tocar sen máis, como o resto dos músicos que integraban os grupos de jazz dos que formou parte: tiña que facer o pallaso. Ás veces, tiráballe pelotiñas de papel aos compañeiros ou facíalles burla por detrás.
Por culpa destas bromas, nunha ocasión recibiu unha navallada. Cando tocaba na orquestra de Cab Calloway, parece que un día se excedeu na imitación burlona do xefe mentres este interpretaba con entusiasmo unha balada no célebre Cotton Club, en Nova York, o cal provocou gargalladas entre o público. Ao rematar, nos camerinos houbo liorta e Dizzy saíu de alí co smóking branco manchado … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 7, 2012 | Marxe
De Xosé de Cupertino todo o mundo dicía que era gafe: un día, no convento onde pretendía conseguir unha humilde praza de leigo, rachou sesenta e sete vasos, non dun golpe único, accidental e catastrófico, senón que lle foron caendo das mans un por un ao longo da tarde, conforme os ía lavando. Despois desta experiencia, os superiores quitárono da cociña e déronlle traballo como mozo de comedor. Nese destino tampouco aguantou moito tempo. Como camareiro foi absolutamente desastroso, inigua lable na torpeza.
Primeiro non conseguía distinguir entre o pan branco e o pan moreno, ademais de que lle botaba a sopa pola cabeza aos frades, rachaba os pratos e tropezaba cada vez que levaba unha bandexa na man. Entón puxérono a servir auga, nada máis que iso, pero tardou un mes enteiro en aprender unha tarefa tan sinxela.
A esas alturas, xa ninguén lle chamaba doutra maneira que Burro. … Seguir leyendo
