por amarxedotempo | Ene 16, 2012 | Marxe
Non sei que sería daquel rapaz que apareceu nun monte de Ourense, alá cando eu estudaba o bacharelato, e do que aseguraban nos periódicos que se trataba dun neno-lobo. Vino unha vez na Praza Maior e levei unha decepción. Nin tiña as uñas largas como dixeran, nin pelo na cara, nin longos dentes de drácula. Estaba arrimado a unha columna dos soportais, co dedo gordo da man dereita na boca e con aspecto de ser inocente total. Estiven mirando para el algún tempo, supoño que sen moito disimulo, esperando que fixese algo raro: ouvear, atacar a alguén ou andar a catro patas. Logo xa non volvín saber nada del.
Supoño que podería servir de exemplo para comprobar se é certa esa teoría, que agora defenden en América educadores e políticos, de que a vida dunha persoa depende dos tres primeiros anos de vida, especialmente do afecto que reciban e das … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 15, 2012 | Marxe
Dun tempo a esta parte atópome co raposo con certa frecuencia. Hai dous días aínda, volvendo de Santiago pola noite, saíume preto de Pontevedra. Foi na autoestrada, a iso das doce, e pareceume que debía ser vellote porque non se apurou moito a atravesar, como se tivese a experiencia de facelo outras veces e fose capaz de calcular a velocidade dos automóbiles. Tanto que metín o freo, pois deume a sensación de que o podía pillar. Con ese motivo mireino a escasa distancia, non máis de cinco ou seis metros.
Era guapo, co xesto serio dun señor de certa idade, educado e comedido. Naturalmente que tiña o aire de pillabán que lles corresponde aos da súa especie, se me está permitido xeneralizar, pero disimulado por un porte digno, quizais algo soberbio, que se traduciu nunha mirada distante, aínda que atenta e moi cauta.
Para velo mellor, baixei a fiestra do … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 14, 2012 | Marxe
Cando por primeira vez na miña vida lle oín falar mal de Rousseau a un profesor de relixión, na miña alma de neno inocente produciuse unha pequena rachadura íntima: o autor do Émile era un dos ídolos do meu pai. Como o heroe dunha traxedia grega, durante algún tempo non sabía ben a quen obedecer, se a voz de Deus que se dirixía a min tronando pola boca acusadora dun dos seus discípulos, ou a voz querida do sangue, oída tantas veces na casa cando escoitaba ponderar a sabedoría pedagóxica do sabio xenebrino.
Ao final convertinme nun traidor. Un par de libros, lidos co espírito temeroso de quen sospeita que está a punto de cometer un sacrilexio, acabaron aclarándome o dilema: Rousseau era un golfo. Confeso que o sentín primeiro polo meu pai, a quen máis tarde lle aclarei as circunstancias da miña deslealdade, pero tamén por ter que darlle … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 13, 2012 | Marxe
Anda o mundo da literatura conmovido polas labazadas que se deron Vicente Molina Foix e Manuel García Viñó no programa de televisión que dirixe Fernando Sánchez Dragó. Había tempo que non se producía un incidente desas características entre xentes de letras, que antes, en cambio, eran bastante frecuentes. Todo o mundo sabe que Manuel Bueno lle pegou un bastonazo a Valle-Inclán, a consecuencia do cal o escritor galego perdeu un brazo. O número de poetas que se bateron a espada é infinito, case sempre sen graves consecuencias, aínda que Alexander Pushkin perdeu a vida fronte a destreza do barón Georges d’Anthés.
Cando eu estudiaba no instituto de Ourense, vin unha pelexa entre un conferenciante, que estaba falando sobre o teatro de Ibsen, e un señor do público. Non me acordo ben do motivo, aínda que teño unha idea de que foi durante o coloquio, cando o espectador fixo unha pregunta … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 12, 2012 | Marxe
Unha tarde de verán, haberá doce ou trece anos, pasei unhas horas con Artur Lundkvist na súa casa do barrio de Solna, en Estocolmo, falando de literatura. Saín de alí con dúas impresións: a primeira, que Jorge Luis Borges non recibiría nunca o Premio Nobel, como sucedeu, pois resultaba evidente que o escritor arxentino non lle resultaba simpático ao sueco; a segunda, que Octavio Paz tiña posibilidades de conseguir o galardón, como ocorrería uns anos despois, xa que o mexicano, en cambio, caíalle moi ben.
Daquela, Lundkvist mandaba moito na Academia, que é a encargada de conceder o premio. Un día insistinlle moito a Torrente Ballester, que nestas cousas é un pasota encantador, na necesidade de que aproveitase unha viaxe que ía facer a Suecia para que se encontrase con aquel. Finalmente, conseguín que se visen.
Polo que Lundkvist escribiu nun diario sueco, quedou moi impresionado por Torrente e pola … Seguir leyendo
