Ademais de ser un grande escritor, sen dúbida un dos mellores novelistas españois vivos, Juan Marsé é tamén unha magnífica persoa. Estando con el, todo resulta natural, non compite por chamar a atención e deixa o protagonismo da conversación aos outros: el é mais ben calado. Non obstante, ten graza e unha mala uva corrosiva que emprega de cando en vez, sobre todo para definir aos colegas que detesta. Por exemplo, nunca puido ver a Baltasar Porcel, de quen di que é a mellor pluma catalá despois de Carmen de Lirio.
Como é lóxico, ao aludido non lle gustou nada a frase, que debaixo da súa brillantez evidente encerra unha dose non menos intensa de maldade. O que sucede é que, tal como acabo de ler nun artigo, a resposta de Porcel foi pobre, é dicir, sen agudeza, e vil, ou sexa, cunha forma de maldade impura, encanallada.
Non se lle ocorreu outra cousa que escribir un conto para chamarlle a Marsé iso que lle vén a mente á calquera individuo cabreado: fillo de mala nai, con palabras punteadas. Para iso, mellor gardar silencio. Xa sei que para quedar calado ante os ataques doutro é preciso que haxa grandes doses de desprezo, que non debe de ser o caso, pero con todo, Porcel tiña unha saída mellor: dicirlle a Marsé que resulta feo insultar a un colega, aínda que se faga con graza. Sería a única maneira de fastidiar a un corazón nobre.
Esta columna publicouse orixinalmente o 5 de xaneiro de 1998.