Unha vez oínlle dicir á miña nai, cando eu non tiña máis de doce ou trece anos, que os ollos de María Callas eran os ollos máis fermosos do mundo. Facía aquel comentario mentres miraba unha revista de cotilleo na que aparecía a célebre soprano no teatro de La Escala, recollendo os aplausos despois dun dos seus grandes triunfos como cantante. Foi a primeira vez que escoitei o nome da artista. Uns minutos máis tarde, eu mesmo comprobaría que a frase que acababa de escoitar era certa: tiña uns ollos fantásticos.
Desde entón, foi un dos meus personaxes favoritos. Seguín a súa relación tormentosa con Meneghini, aquel gordo infeliz que a adoraba e que un día observou abraiado, por unha das ventás do luxoso barco de Onassis, como este lle pasaba a man polo cabelo e a bicaba, sen que ela amosase ningunha resistencia. Entre Meneghini e Onassis, eu quedábame co primeiro: máis culto, máis feo e máis pobre. Un perdedor irresistible. A María só se lle podía perdoar porque a lenda aseguraba que entregara por amor a súa voz, a máis fermosa de cantas existiron, a aquel millonario patán e caprichoso. Un estudo que acaba de aparecer no New Yorker demostra, non obstante, que a Callas non regalou nada: perdera as facultades moito antes. Resulta mellor así. Despois de todo, a Onassis iso da voz debíalle importar un pito.
Esta columna publicouse orixinalmente o 4 de xaneiro de 1996.