por amarxedotempo | Dic 23, 2016 | Marxe
Non sei cantas igrexas haberá en Allariz, pero penso que contando as que se atopan no casco urbano e as que están nas aforas, como a de Vilanova, aínda sumarán máis de media ducia. Non está mal para un sitio tan pequeno. Hai anos, o escritor Marcial Suárez, que é daquela parte do mundo, escribiu nun libro de contos que a súa vila ocupaba o primeiro lugar de España no número de templos por católico cadrado. Era unha broma cun certo arrecendo descreído que lle causou algún desgusto por irreverente, pero sen consecuencias.
Hai tempo que a xente xa non se enfada por estas cousas, o cal se pode entender como un signo positivo de madurez ou pode ser interpretado, pola contra, como unha proba da indeferenza á que nos conduciu unha civilización que non quere saber nada con Deus. O dilema, máis que un problema en si, ten todo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 22, 2016 | Marxe
O domingo pasado estiven en Ortigueira, unha das poucas vilas de Galicia que non coñecía, para presentar un libro de contos editado pola editorial Paporroibo, que sosteñen alí un grupo de persoas con moito ánimo. Os autores dos relatos, aínda descoñecidos no mundo da literatura, son xente de todas as idades, desde nenos de trece anos ou alumnas de COU como a amiga Arantxa, ata unha señora de máis de oitenta. O teatro onde se celebrou o acto estaba abarrotado de xente e polo que puiden comprobar ao final, había tamén abundancia de autores e autoras. Pareceume que o ambiente era cordial e que os asistentes o pasaron ben.
A cousa rematou cunha cea. Tiven de compañeiro de mesa ao señor cura, cousa que agradecín, pois en xeral os cregos adoitan ser bos conversadores. Nesta ocasión tampouco me equivoquei, a parte de que ambos os dous coincidimos na afección polo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 21, 2016 | Marxe
Desde a ventá do despacho escoito unha algarabía infantil, inocente e alegre, que sobe en balbordo desde a rúa. De repente, parece como que todo o barrio se convertese nun inmenso patio escolar invadido por centos de meniños á hora de iniciar o recreo. Resulta agradable e sorprendente, porque o normal é que os ruídos da xente que chegan ata aquí sexan case sempre berros desmesurados, como de traxedia ou morte, en xeral motivados por nimiedades relacionadas co tráfico. Por iso me levanto para ver o que pasa.
Atravesando o paso de peóns, desde a Alamenda ata o edificio central de Correos, vexo a un grupo bastante nutrido de nenos pequeniños, dunha idade aproximada de cinco ou seis anos, perfectamente ordenados en filas de a tres, conducidos con paciencia polas súas mestras. Cada un deles leva un sobre na man.
Está claro que van botar a carta para os Reis … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 20, 2016 | Marxe
O outro día, cando ía pola rúa, sorprendeume unha bategada de auga que caía do ceo sen misericordia, como se fose unha versión urbana e doméstica deses tifóns mariños que se describen nas novelas de Conrad. Para ampararme, abeirei ao pé dunha casa, esperando que pasase aquela furia. Ao meu lado estaban dous rapaces novos, deses que amosan unha delgadez que un nunca sabe se vén dun quebranto da saúde ou procede da miseria, pero que nada ten que ver coa elegancia espigada dos mozos de agora.
Discutían en voz alta, aínda que non a berros; con dureza, pero sen paixón, coa mesma indiferenza que permitía que a chuvia se lles metese pola pel ata os ósos. Supoño que nos seus costumes estas incomodidades deben ser algo parecido a unha mosca que se pasea pola fronte dun home que acaba de recibir un tiro no corazón.
A conversa rematou cun … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 19, 2016 | Marxe
Sucedeu hai xa bastantes anos, durante o réxime anterior. Había en Ourense un coñecido industrial que militaba dun xeito máis ou menos clandestino no Partido Comunista. Era un home simpático e con moitos amigos, sobre todo entre os artistas e os intelectuais, cos cales exercía un certo mecenado. Naturalmente a mesma simpatía que despertaba na xente do mundo da cultura convertíase en antipatía entre os elementos oficiais do sistema, que non lle querían ben e que non pararon ata velo detido, aínda que non durante moito tempo, por fortuna.
Nunha ocasión estaba este home nunha quenda que se tiña formado diante dunha ventaniña da Delegaciópn de Facenda, onde tiña que facer uns pagos. Excepto a incomodidade da espera e o motivo da visita, nada raro tiña ocurrido ata entón. Como a cousa ía lenta, aproveitou para saudar a un amigo que pasaba por alí, para o cal se desviou un … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 18, 2016 | Marxe
Cando Alfredo Conde estivo na Habana e entrevistou a Fidel Castro para a Televisión Galega, recordo que lle preguntou se era verdade que un parente meu, arcebispo en Santiago de Cuba, lle tiña salvado a vida. O primeiro ministro revolveuse no asento, levou a man ata a barba e dixo que xa non sabía se fora certo ou non. Sorprendeume a resposta porque o propio Fidel, naquel célebre discurso de autodefensa que pronunciou cando o xulgaron tras o asalto ao cuartel da Moncada, recoñeceu publicamente ese feito.
Daquela, o arcebispo e o comandante tiñan moi boas relacións. Nunha das viaxes que o meu parente fixo para ver a familia, trouxo a gravación dun discurso do dirixente cubano, no que este anunciaba coa voz profética dun poeta revolucionario que Cuba acabaría sendo a tumba inevitable do imperialismo americano.
Onte mesmo vin nunha parede de Vigo, escrito con tinta fresca, ese mesmo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 17, 2016 | Marxe
Hai anos, cando fixen a tradución de Le Petit Prince Saint-Exupéry ao galego, houbo un episodio do libro que me resultou especialmente enigmático. Refírome ao capítulo que fala da flor e, sobre todo, ás palabras que pronuncia o Principiño no momento en que se marcha e recoñece que non a soubo comprender: “Ela embalsamaba e iluminaba a miña vida e eu nunca debín fuxir de alí. ¡As flores son tan contraditorias! E eu era demasiado noviño para sabela amar”. Daquela, eu ignoraba que detrás desa imaxe se atopaba unha rapaza, Consuelo Sucin, a muller do escritor, coa que viviu unha vida exaltada, na que alternaron a felicidade e o desamor, desde que se encontraron en 1931 ata que el desapareceu co seu avión en 1944.
A idea que eu tiña de Consuelo era a dunha muller frívola, algo aloucada, comida polos ciumes, con fama de arpía. Dela escribiu André Gide … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 16, 2016 | Marxe
Hai un momento, cando viña no coche, escoitei pola radio a noticia dun pequeno escándalo. Nun disco de vilancicos que cantan un grupo de nenos, inclúese unha letra certamente pouco afortunada. Di así: “Dale a la zambomba, dale a la sartén, dale al tendero un tiro en la sien”. A burrada, polo visto, leva xa varios anos na rúa e ninguén se preocupara dela ata hoxe, cando un señor, máis sorprendido que indignado, chamou a unha emisora para falar do asunto. Pola súa intervención, souben que o coro de nenos e nenas que cantan esa canción de Nadal con voces inocentes, dicindo aquela barbaridade ao final, gravaron o disco como “Los Pastorcitos”.
Postos a atopar unha explicación para un feito tan raro, ninguén sabe nada. Na casa discográfica están desolados e ignoran como se lles puido escapar unha cousa así, sen que ninguén se decatase. Escoitando un dos seus responsables, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 15, 2016 | Marxe
Estiven lendo nos periódicos as noticias que chegan estes días sobre ese famoso revolucionario venezolano chamado Carlos, de familia millonaria, ao cal empezaron a xulgar en París a semana pasada. Non me sorprende nin me molesta que sexa fumador de puros, que vista camisas de seda ou que use perfumes caros. Tampouco me importa que o teñan sorprendido en íntima comuñón cunha das súas avogadas no cárcere onde permanece pechado desde o ano 1994.
Despois de todo, son pecados humanos, comprensibles. Chamáronme a atención, en cambio, as palabras que pronunciou o primeiro día do xuízo para responder a un formulario de rutina que lle presentou o tribunal. Dixo que era un revolucionario de profesión, da estirpe de Lenin, que a súa patria comprendía o mundo enteiro e que o seu último domicilio estaba na cidade e Jartum.
Demasiado solemne, incluso algo cursi. A verdade é que se trata dun individuo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 14, 2016 | Marxe
Onte estiven no acto de entrega dos Premios Fernández Latorre e no xantar que seguiu, nos novos locais onde agora se fai este periódico. Tocoume unha mesa con bos contertulios, xente case toda do mundo do Dereito, que dedicaron unha parte das horas que estivemos xuntos a contar historias da súa facultade, onde abundaban, naquel tempo, os docentes pintorescos. Parece ser que foi certo aquilo, que tiña escoitado outras veces, dun profesor que dixo: “Se un ladrón entra pola ventá ou viceversa”. Había dúbidas, en cambio, respecto doutra frase, tamén moi mencionada. Aquela que di: “Imos dividir a clase en tres metades”.
Todas eran atribuídas á mesma persoa, que eu coñecín e sempre me pareceu un home bondadoso, aínda que non teño elementos para opinar sobre a súa sabedoría. Cando eu era estudante de Letras atribuíanlle ditos que seguro que non eran certos, como aquel de que acababa de recibir … Seguir leyendo
