por amarxedotempo | Ene 28, 2012 | Marxe
O sábado pola tarde, un amigo estívome contando o que lle sucedera o día anterior, despois de pasar varias horas revolvendo entre papeis vellos, tratando de poñer orde nun caos de moitos anos. Nunha caixa de cartón comida polos ratos atopou unha libreta pequeniña de pastas negras, xa esquecida, na que fora escribindo un diario, alá nos seus tempos de estudante no instituto. Púxose a lelo con curiosidade e acabou deprimido. Tirou a conclusión de que, xulgando polas cousas simples que anotaba, era bastante parvo.
Non o dicía por dicir, senón que se vía triste, como se descubrise de pronto que era menos intelixente do que pensaba. Un día escribiu, por exemplo, que lle encantaría ver o Papa e que esa sería a primeira cousa que faría cando fose maior e dispuxese de cartos para ir a Roma. Outro día puxo que non lle gustaba o salchichón.
Eu díxenlle que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 27, 2012 | Marxe
Pasei as últimas horas da tarde do domingo na Lagoa de Antela, percorrendo as pistas con dous amigos de Xinzo de Limia, o Quico e o Luís, ambos namorados daquelas fermosas paraxes, que vixían celosamente, sobre todo no que respecta ás cegoñas. O segundo deles, por exemplo, construíu un niño de guizos no alto dun poste de ferro e unha das zancudas debeulle quedar agradecida porque se instalou alí con toda a familia, como xente que entra nun piso amoblado e non se ten que preocupar de nada máis.
Polo tempo en que chegamos, non vimos as cegoñas, pois era a hora da caza. O que vimos foi centos e centos de patos e un par de garzas voando. Non son as únicas especies que moran nas brañas e nas charcas da lagoa, pois alí hai de todo: ras, londras, lebres, perdices… Unha tentación permanente para calquera desaprensivo.
Por certo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 26, 2012 | Marxe
Non sei se haberá moita xente que se acorde daqueles autobuses que levaban viaxeiros no alto, ao aire libre, tapados con lonas para defenderse do frío. Nunha ocasión, sendo eu rapaz, viaxei desa maneira en compañía do meu pai e un amigo seu, que era xuíz. Tiña este o aspecto severo dun home envarado, sempre vestido de escuro. Creo recordar que eu sentía medo na súa presenza, quizais porque un día, cando os meus pais souberon que lle fora á froita ao señor Ramón Bubelo, ameazáronme con levarme ao xulgado.
Naquela viaxe, non obstante, atopeime cun home distinto.Pola conversa, que eu escoitaba en silencio e con atención,souben que o señor xuíz era lambonciño polo lado dos amorodos, o flan e incluso os caramelos. E para maior sorpresa aínda, aprendín que na casa tiña un clarinete. Perdinlle respecto pero collinlle simpatía.
Estes días pasados, en plena crise, escoitei uns empresariosamigos falando … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 25, 2012 | Marxe
En Turín, o demo queimou unha señora. Non lle prendeu lume cun misto nin lle incendiou a casa, senón que lle botou o alento. Foi de noite e na cama, ás escuras, mentres a muller durmía. Espertou axitada e nerviosa, sen saber por que, escoitou ruído de cazolas que caían na cociña e cando se quixo erguer para ver que pasaba, sentiu unha tufarada podre que primeiro enchía o cuarto dun aire quente, como calor de verán, e que logo se converteu en lume insoportable á altura do seu pescozo. A pel quedoulle totalmente chamuscada.
O que ten de raro esta noticia non é a actuación do demo, un comportamento do cal hai noticias abundantes ao longo da historia, desde Lutero, que lle tivo que lanzar un tinteiro á cabeza para librarse del, ata santa Mariña, á cal lle dicía parvadas nunha orella para que a santa rise mentres recibía … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 24, 2012 | Marxe
Estes días pasados que estiven en Madrid para presentar a versión castelá do meu último libro, un periodista preguntoume se tiña algunha teima especial á hora de escribir. Respondinlle sen moito entusiasmo a verdade, é dicir, que escribo sentado nunha cadeira, utilizando un pequeno ordenador portátil, igual que calquera oficinista, normalmente polas tardes, sen música e sen tabaco.
Cando levaba a resposta pola metade, decateime de que o meu interlocutor xa non tiña interese ningún no que lle estaba dicindo. A continuación preguntoume se, no caso de que se producise un incendio no Museo do Prado, e eu tivese que elixir entre salvar un vello de noventa anos, enfermo e alelado, ou un dos cadros de Velázquez, a cal dos dous salvaría. Pasoume pola cabeza a tentación de contentalo dicindo unha burrada, pero non me atrevín.
O resto das preguntas foron parecidas, incluída unha respecto de se me gustaba máis … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 23, 2012 | Marxe
De todos os personaxes públicos que ao longo da historia poden ser catalogados como miserables, un dos que sen dúbida merece tal título é aquel duque de Orléans, primo do rei de Francia, que durante a Revolución cambiou de nome e pasou a chamarse Citoyen Philippe Égalité, é dicir, Cidadán Felipe Igualdade. Era un mal bicho. Cando a convención deliberou sobre a sorte do monarca, o seu parente foi un dos 387 deputados que ergueron a man para condenalo a morte. Non quixo ser dos 334 que votaron en contra.
Fosen cales fosen as ideas daquel tipo atravesado, un sentimento de decoro persoal debía obrigalo a comportarse dunha maneira, senón máis humana, polo menos algo máis elegante. Inútil, non obstante, pedirlle a un individuo tan ruín que fixese algo diferente do que fixo: foi dos que máis berraron na reunión e parece que celebrou o resultado cunha pandilla ruidosa de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 22, 2012 | Marxe
Acórdome moi ben do día que lle compraron uniformes aos gardas municipais da miña vila, alá polos anos cincuenta. Foi un domingo, despois da saída da misa das doce. A xente parábase a miralos, non só pola roupa nova, que incluía guantes brancos, ou luvas, se se quere dicir en galego correcto, senón tamén porque levaban pito e dirixían o tráfico con xestos recentemente aprendidos, algo ríxidos e teatrais, pero dunha profesionalidade reconfortante. Exactamente o contrario do que viña sucedendo desde había anos.
Polo que respecta á roupa, ata aquel domingo cada un andaba vestido como lle cadraba. O xefe, por exemplo, que se chamaba Calixto, levaba unha zamarra zarrapastrosa. En punto a traballo, pouca cousa: vixiar as bandas de rapaces para que non rachasen cristais ou coller os cans vagabundos de cando en vez.
O malo foi cando un dos gardas, atrevido e moderno, discorreu que había que regular … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 21, 2012 | Marxe
Creo que xa dixen aquí algunha vez que os espías, ó revés do que sucede cos piratas, non me fascinan en absoluto. Aínda recordo a cara de infeliz (lembrábame ó Toñito Patata de Ourense) do xefe dos servicios de intelixencia suecos, cando tivo que testificar no parlamento con motivo do asasinato de Olof Palme. Dixo con xesto compunxido que os axentes eran un desastre, pois en canto os mandaba a algunha misión especial a Londres ou París, perdíanse no metro. Semella cousa de Mortadelo e Filemón. Agora leo que máis da metade da información que Anthony Blunt lle pasou ós soviéticos, estes nin sequera a miraron.
O británico Blunt forma parte da aristocracia dos espías do seu país, brillantes intelectuais de Oxford que traballaron para a URSS. Foron traidores á súa patria, non por diñeiro, senón por ideoloxía. Todos se confesaron marxistas convencidos e, polo tanto, antiimperialistas e antibritánicos. Sen … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 20, 2012 | Marxe
Era un rapaz que non pasaba desapercibido, en parte porque se comportaba dunha maneira bastante teatral, moi estudada. Pasaba as horas no Café Derby, en Santiago, con grosos libros en inglés diante, por máis que eramos moitos os que tiñamos a sospeita de que descoñecía completamente esta lingua. En política situábase nun radicalismo total, que lle permitía, sen moverse do café, descualificar altivamente todo canto facían os seus compañeiros na loita política universitaria. Eu sempre pensei que era un cuco.
Unha vez, despois dunha manifestación convocada na Praza do Toural, en parte instigada por el, sentado no café pola noite dixo que aquilo fora un xogo de nenos, unha actividade inocente, sen eficacia, pois non houbera nin cargas policiais nin detencións. Alguén, nervioso e indignado, chamoulle Capitán Araña.
Era unha boa definición do personaxe. Encaixou a nomeada con desgusto, consciente de que o seu conto lle acababa de ser destripado. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 19, 2012 | Marxe
Desde neno, coñecín varios bruxos e bruxas. A primeira foi unha señora que se alimentaba só da comuñón, como xa contei aquí, e a quen o meu tío Benito, que era republicano e racionalista, lle fixo vomitar unha ración enteira de polbo. O segundo foi un individuo que curaba todo a base de avemarías, gasosa e uns pos secretos, quizais pemento morrón mesturado con azafrán. A este desmontoulle o tinglado un comunista da miña vila que lle deu un cachete por senvergonza, o día que soubo que se dedicaba a curar o cancro.
En xeral, detrás dun bruxo hai sempre un negocio. Isto vale para todos, incluído un veciño meu, boa persoa, que se limitaba a receitar xabón, para quitar a roña, e vitamina C, esta comprada obrigatoriamente na farmacia de Milia, en Maceda, como compensación por un favor recibido por don Tomás, sen que este fose consciente.
Ignoro por … Seguir leyendo
