por amarxedotempo | Jul 27, 2012 | Marxe
Outro cura da miña infancia foi o Potiño. Era un home gordo e colorado, que pechaba os ollos cando falaba coa xente, supoño que por razón da timidez. Presumía de bruto. Unha vez, nas festas da súa parroquia, ao chegar a hora do café, algúns dos seus colegas descubriron que había pouco azucre na azucareira. Sabedores da súa fama de anfitrión espléndido, dado á fartura, decidiron gastarlle a broma de acusalo de tacaño. Sen dubidalo, o señor abade marchou á despensa, colleu un saco de azucre de sesenta quilos e chantoullo na mesa, invitando aos seus amigos, case todos eles cregos das parroquias de arredor, a que se servisen.
Para cultivar a sona de bárbaro que lle atribuían, bebía o viño pola botella, aínda estando na mesa, e a continuación limpábase coa manga da sotana. Levaba sempre o pelo moi cortado, cunha perrera trasquilada en redondo, o cal lle confería … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 26, 2012 | Marxe
Pasei o día de onte en Santiago, de acto en acto, participando nas celebracións da festa do Apóstolo. Pola mañá, saín cedo á rúa para escoitar o concerto de campás e atopeime con moita xente que fixera o mesmo. Aínda que a cousa estivo bastante ben, recoñezo que esperaba algo máis espectacular, quizais porque as miñas previsións non estaban correctamente fundadas. Eu tiña imaxinado que oitenta campás tocando todas xuntas debían armar un folión grandioso, tan impoñente como se a cristiandade enteira concentrase as súas campás en Compostela. Non pensei que non se poden escoitar todas ao mesmo tempo.
Xa pola tarde, fixen a valoración do día para distintos medios e, non sei por que razón, acabei dicindo cousas que non creo que lle interesen a ninguén. Por exemplo, comentei que o discurso do Rei estivera moi ben, o cal resulta unha obviedade, pois todo o mundo dá por feito … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 25, 2012 | Marxe
Coñecín a Carmiña (Carmen Martín Gaite) hai moitos anos e desde entón mantivemos unha fermosa amizade. Sempre que coincidimos nalgunha viaxe literaria polo mundo adiante, ela era das que quedaba ata tarde, polas noites, de conversa. Gustáballe a tertulia, na que arrollaba coa súa vitalidade e a súa simpatía. Recordo un amencer, en Cuba, sentados fronte ao mar cun grupo de amigos, no que nos fixo pasar uns momentos inesquecibles cantando con boa voz e con gusto todos os anuncios da radio da súa infancia.
Era inxenua e gustáballe parecelo, pero no fondo posuía unha personalidade forte. Un día díxome que os anos de matrimonio co novelista Rafael Sánchez Ferlosio, un home complicado, foran os máis divertidos da súa vida e que volvería repetir. Non foi capaz de sobrepoñerse, en cambio, á morte da súa filla. Vivía obsesionada, como se non puidese crer que fose certo. Nunha ocasión, nun tren … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 24, 2012 | Marxe
A primeira imaxe que eu tiven do ceo, nos primeiros anos da miña infancia, foi a dun sitio onde era sempre día de santo Antón. A cousa ten a súa explicación. Nesa data celebrábase a festa do patrón de Sabucedo, alá na Limia, que tiña para min un sentido de alegría absoluta. En primeiro lugar polo clima: normalmente facía sol. Despois porque a misa era preciosa: cantaban varios curas, cantaban algunhas mulleres e unha banda de música tocaba a Marcha Real mentres o celebrante alzaba a hostia consagrada. Logo, á hora do xantar, a casa enchíase de xente, chegaban parentes e amigos e os rapaces recibiamos diñeiro da xente maior.
O diñeiro, naturalmente, incrementaba a felicidade. Podíanse comprar xeados de vainilla, de nata, de fresa e de chocolate. Podíanse dar varias voltas nas barcas e subir nos cabaliños ou achegarse ata unha barraca, pagar unha peseta e disparar catro tiros. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 23, 2012 | Marxe
Onte aproveitei a tardiña para ir dar unha volta cuns amigos pola cidade, curioso por coñecer esta novidade da que xa falan os periódicos suecos e que vai camiño de transformar o centro das vilas, ata hai ben pouco un conxunto de rúas baleiras e mortas pola noite, nuns lugares abarrotados de xente nova bebendo e comendo en bares e terrazas ou formando coros inmensos á porta dos establecementos, cos vasos na man, de pé, metidos de cabeza niso que nós chamamos o mogollón.
Despois de varios intentos fracasados, encontramos sitio nun restaurante moi concorrido, nunha praza que nunca antes me chamara a atención, pero que agora, tan animada de xente, me pareceu que adquiría unha beleza biolóxica e suada, moi humana.
Desde o principio notei unha sensación indefinida, nin agradable nin desagradable, soamente rara. Tratei de averiguar a que se debía aquel pequeno desacougo, que conforme pasaba o tempo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 22, 2012 | Marxe
A última vez que estiven en París busquei a librería de Maspero e xa non dei con ela. Algunhas horas pasei nos seus locais, non obstante, alá polos anos sesenta. Había libros que parecían milagres. Despois, cando chegaba a hora do regreso, era preciso discorrer toda clase de acochos, probablemente ineficaces e inocentes, para evitar que fosen descubertos pola policía española na fronteira. Así pasei eu unha biografía crítica de Franco, a historia da guerra civil de Hugh Thomas e outras clandestinidades entón prohibidas.
Os clientes de Maspero tiñan, en xeral, a pinta inconfundible dos mozos revolucionarios daquel tempo, partidarios de Fidel Castro, entusiastas ardorosos das guerrillas en calquera parte do mundo e opositores activos á intervención americana no Vietnam. O uniforme consistía en barba, casaca militar e botas do mesmo estilo.
Moitas veces, as casacas estaban acondicionadas para decomisar libros, que era a maneira de roubalos sen que fose … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 21, 2012 | Marxe
Estes días estou observando que a xente fala moito das fazañas que ten feito ao longo da súa vida montada sobre unha bicicleta. É pola volta ciclista a Francia. A este respecto recordo unha conversa do novelista ourensán Julio V. Gimeno, que era coxo, contando con entusiasmo os combates de boxeo que fixera en Buenos Aires nos seus anos mozos. Durante a conversa lanzaba os puños polo aire mesmo coma se estivese pelexando cun rival duro e feroz, ao cal acababa por derrotar. Daquela, o home de moda era Cassius Clay.
Onte, falando disto do ciclismo cuns amigos, a min acordóuseme tamén a miña gloria particular. Foi en Xinzo de Limia, cando tiña moi poucos anos. Había un taller de bicicletas dun tal Chinquena no que aquelas se alugaban por horas, sobre todo para rapaces. Se mal non recordo, a tarifa debía de andar por unha peseta á hora.
Un … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 20, 2012 | Marxe
O domingo pola tarde, xa case á noitiña, fun visitar un dos meus veciños e colindante, filósofo de profesión e compañeiro desde os anos do instituto, alá en Ourense. Fágoo con frecuencia. O tempo era excelente e a última luz do día tiña unha color desvaída e melancólica, como de leite. Puxémonos a falar de pé, no medio do xardín, á beira da piscina. A conversa era humorística, levados polo costume de rir xuntos por pequenas cousas, sacándolle el punta ás palabras e buscando a parte cómica de situacións inocentes. O motivo, a indumentaria que levaba eu, un pouco zarrapastrosa, de pintor de brocha gorda, que foi o que fixen todo o día.
De pronto, ocorreu algo serio: un gabián pasou en voo rasante perto de nós, dereito como unha furia cara ao bosque veciño. Só escoitamos o ruído ao bater contra as ponlas dunha árbore. Logo, durante uns segundos, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 19, 2012 | Marxe
Recordo moi ben o día en que merquei nunha librería de Ourense, sendo eu estudante de bacharelato, o primeiro libro de versos do meu paisano José Ángel Valente. Titulábase A modo de esperanza e fora premio Adonais de poesía uns anos antes. Lin o poema inicial e quedei deslumbrado: non se parecía nada aos moitos libros de poesía que ata entón lera. Foi tal a conmoción que me produciu que durante moito tempo o tiven como unha especie de devocionario, ata aprendelo practicamente enteiro de memoria.
Unha das últimas veces que nos vimos, en maio de 1998, cando me pediu que fixese a súa presentación nunha conferencia que ía dar no Teatro Principal de Ourense, reciteille partes do poema dedicado a Lucila Valente, no que hai uns versos que din: “Ahora yace aquí, donde la lluvia canta al pie de un montealegre”. O “alegre monte de la muerte” do que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 18, 2012 | Marxe
Teño a súa foto diante de min. É unha rapaza alta e guapa, de pelo loiro e ollos claros, vestida con blusa azul, rebeca mariña de colores e un pantalón curto que lle permite lucir unhas pernas longas e fermosas, máis fermosas agora que xa están lixeiramente escurecidas polo sol do verán. Se non fose porque na parte alta da blusa, saíndo de debaixo dela, leva unha prenda que remata abrazando o seu pescozo cun colo alto e redondo e cunha pequena fronte de plástico, ninguén diría que esta muller é cura.
Acaba de chegar á cidade, onde se vai encargar durante o verán dunha coñecida parroquia que hai na praia de Tylösand. Onte mesmo deu unha conferencia sobre un tema sen demasiado interese e conseguiu que a sala estivese abarrotada de xente.
Esta rapaza fíxose famosa en Suecia non por ser cura nin por ser guapa, cousas ambas que … Seguir leyendo
