por amarxedotempo | Feb 24, 2014 | Marxe
Para min, no momento en que escribo estas liñas, son as cinco e media da mañá do venres, aquí en Nova York, mentres en Galicia serán seis horas máis tarde. O reloxo que todos levamos dentro, sen piedade, retiroume o sono hai xa bastante tempo e aquí estou esperto cando todo o mundo dorme, agardando que chegue a hora de erguerse, que aínda tardará. Xa vin un par de programas na televisión, lin vinte páxinas dunha novela e fixen un par de chamadas telefónicas. Agora só me queda esperar que empece o día.
Pola ventá do cuarto, que está nun piso trece, cousa rara neste país, onde ese número sempre se salta, vexo un montón de oficinas, todas coas luces acendidas, pero baleiras, pois a xente aínda non deu comezo á xornada laboral. Algúns ordenadores, non obstante, seguen conectados, e hai plantas, moitas plantas.
A que está animada é a … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 23, 2014 | Marxe
Había tempo que non vía un home tan rabudo. Foi onte, na peluquería. Entrou tronando, queixándose do tempo e botando a alma por medio dunha tose cavernosa e fea, que un médico consideraría preocupante. A voz era de augardente vella e a cara tiña a marca do viño, colorada nas meixelas e azulada no nariz. Utilizou ese tipo de saúdo bárbaro que consiste en insultar os amigos con palabras que noutras circunstancias poderían ser delito, pero que ditas daquela maneira quedan en mala educación.
Do tempo dixo que estas nubes negras veñen da parte de Rusia, concretamente de Siberia, e que traen moito veleno. A continuación ciscouse nos rusos, que asegurou coñecer ben, pois estivo na División Azul. Dos rusos pasou a Felipe González e logo proseguiu con toda a corte celestial. En cinco minutos repartiu miles de tiros.
Eu podía velo a través do espello: estaba indignado persoalmente coa … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 22, 2014 | Marxe
Cando Nelson Mandela visitou os Estados Unidos, unha periodista que lle fixo unha entrevista para a televisión presentouno como un importante dirixente político afroamericano, o cal non é certo, como todo o mundo sabe. Non foi exactamente unha metedura de pata, senón que a pobre da rapaza, obsesionada por non dicir a palabra negro, que está moi mal vista no seu país desde que se puxo de moda a chamada linguaxe política correcta, recorreu de maneira espontánea ao termo que agora se emprega usualmente.
Non se lle pode chamar negros aos negros nin gordos aos gordos nin pequenos aos pequenos, como tampouco se pode dicir dun cego que é cego. Por non prestar atención a estes novos costumes, hai xente que xa tivo problemas no seu traballo, especialmente nas universidades, onde o puritanismo lingüístico prende como lume.
Esta cruzada orixinada en América leva xa algún tempo tratando de introducirse no … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 21, 2014 | Marxe
Entre as persoas que coñeceron e trataron a Ava Gardner hai unha unanimidade coincidente á hora de ponderar a beleza da célebre actriz, que case todos consideran deslumbrante. É certo que era pequeniña, que bebía por sete homes arrastrados e borrachos e que cando estaba baixo os efectos do alcohol se convertía nun animal agresivo e perigoso. Como amante, aseguran que resultaba invasora, aínda que ás veces era ela quen saía crismada das batallas, con calquera dos ollos postos á birulé ou un brazo partido en dous pola metade.
Vivía con exceso. En Madrid foi veciña do xeneral Perón, que se empeñaba en botar discursos ao aire desde a ventá do piso que ocupaba, unha chochez que Ava Gardner non soportaba e que procuraba combater con medios que a ela lle parecían contundentes e eficaces. Sabedora do machismo do político arxentino, arruináballe as soflamas berrando a pulmón quitado: “¡O xeneral … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 20, 2014 | Marxe
No artigo de onte, cando falei desa tía miña que un día se me pareceu moito a Cristóbal Colón, aludín aos cachetes que nos daban na infancia, que no meu caso, por fortuna, foron practicamente inexistentes. Creo que esa sorte lla debo en parte á Maruxa, a rapaza que axudaba na casa e que foi como unha nai para min e para os meus irmáns. Moitas veces, simplemente, interpúñase entre a zapatilla materna e os nosos traseiros, defendéndonos aínda que fósemos culpables, que o eramos case sempre. En realidade, eu pasaba o día discorrendo maldades, unha boa parte delas dirixidas, paradoxalmente, a meterme coa nosa protectora.
Unha tarde, cando estabamos pasando o verán en Beiro, descubrín que a varanda do balcón que daba a un dos patios tiña problemas de seguridade e que podía caer só con arrimarse a ela. Entón baixei, chamei por Maruxa e coloqueime de tal xeito … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 19, 2014 | Marxe
O venres pasado, un amigo tivo a amabilidade de invitarnos a cear na súa casa a un grupo de oito persoas. Estaba alí Amancio Prada, a quen coñezo desde hai máis de vinte anos, e que nos cantou, acompañándose á guitarra, ata as dúas da mañá. Pero despois empezou unha longa tertulia, na que descubrín unha faceta nova do artista que ignoraba completamente. Resulta que este home serio e discreto, de aspecto melancólico, é un magnífico contador de historias, para o cal fai voces e imita xestos cunha naturalidade asombrosa.
Daría algo por saber reproducir aquí, tal como el os contou, algúns episodios da vida de Teófilo Caamaño, un vagabundo de Carnota amigo seu que estivo internado no campo de exterminio en Mathausen e que percorreu o mapamundi de cabo a rabo, sempre coa morte á súa beira, disposta a collelo nun descoido.
Polo que o propio Amancio sospeita, aínda … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 18, 2014 | Marxe
Había tempo que non vía unha cousa igual: un señor, nun restaurante, botando un discurso sobre o viño. Estaba nunha mesa próxima á miña, comendo con tres colegas, e aproveitou que a camareira o convidaba a probar o primeiro vaso para falar de anadas, colleitas, sabores, marcas, viñedos e outras erudicións ao respecto. No momento tirei unha conclusión lóxica: non lle gustaba o viño, por mais que el se confesaba un amante fiel aos rioxas e aos borgoñas, non aos burdeos. Non me estrañaría que fose bebedor de gasosa.
Esta teima da erudición vinícola tívoa nalgunha época da súa vida, Keith Murdoch, o fundador do famoso imperio periodístico que agora dirixe o seu fillo Rupert. Nunha ocasión quixo humillar a un escritor británico que non lle resultaba simpático, convidouno a cear na casa e fixo un alarde sobre o viño que acababan de beber.
Coa etiqueta da botella tapada, dixo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 17, 2014 | Marxe
Por casualidade, hai uns días caeu nas miñas mans un deses libros deliciosos que non le case ninguén porque nunca se fala deles. Trátase dun pequeno volume no que se conta unha gamberrada impoñente, organizada por Adrian Stephen, irmán da escritora Virginia Woolf, e un grupo de amigos. Nunha ocasión, por divertirse, disfrazáronse de abisinios, enviaron un telegrama ao almirante que mandaba o buque insignia da Armada británica e anunciáronlle a visita inminente do emperador daquel país, acompañado do seu séquito, no que figuraba vestida de home a propia Virginia, facendo o papel de príncipe Rax Mendax.
A pesar das barbas e os bigotes postizos e do tinte nas caras, todo funcionou ben. O séquito foi recibido no buque con tódolos honores, aínda que os golfos renunciaron aos vinte canonazos que lle correspondían, segundo o protocolo, a un emperador estranxeiro. A acollida e o trato da Armada foron exquisitos.
De … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 16, 2014 | Marxe
Hoxe vou falar de tres lambonciños que coñecín e tratei, cada un do seu pau. En primeiro lugar, o meu avó, que era de postres. Gustáballe sobre todo o flan, que comía con parsimonia, sospeito que saboreando os bocados milímetro a milímetro, incluído o prebe. Viña despois o roscón, que emborrachaba con calquera licor, e a continuación seguíalle o brazo de xitano, que tamén regaba con alcohol. Por último, as sopas de burro cansado, é dicir, torras de pan con viño e azucre. Con todo iso, viviu máis de noventa anos.
Do segundo non direi o nome porque roubaba figos pasos na taberna do José Ramón, preto da miña casa. Aproveitaba calquera descoido da Felisa, que estaba detrás do mostrador, e nun tris íalle ao saco. Tiña esa debilidade. Era un vello gordiño, coa cara feliz dun neno tranquilo e a pel de leite. Pasou tamén dos noventa.
O terceiro … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 15, 2014 | Marxe
Cando Cristina Almeida intervén neses programas de televisión nos que participa con frecuencia, antes de dicir a primeira palabra xa ten do seu lado a unha parte considerable dos espectadores. É simpática, parece honesta e non debe ser tonta: un capital. Aínda estando en desacordo moitas veces co que di, nunca nos produce a sensación de ser tramposa cos argumentos que emprega nin de defender posicións egoístas ou interesadas. A todo isto hai que engadir ademais a súa espontaneidade, pura cortesía do corazón.
O que sucede é que a cortesía do corazón, sempre tan xenerosa, ás veces non se decata de que lle dá patadas no traseiro ao rigor. Son os perigos que rondan aos simpáticos, xeralmente extrovertidos e faladores, embalados a toda marcha na carreiriña do propio discurso, conscientes de que parte da súa eficacia consiste en non calar nunca e ter resposta aberta e contundente para todo.
É … Seguir leyendo
