Non lembro ben os detalles, pero para os rapaces da posguerra, un dos mitos que máis orgullo espertaban en nós, habitantes dun país marxinal e illado, odiado no estranxeiro, segundo nos contaban, era aquel dun futbolista da selección nacional española chamado Lángara ou algo así, se mal non recordo, que nun partido internacional lle pediu o balón a un compañeiro chamado Sabino, encargado de sacar unha falta preto da área, coas seguintes palabras: “Sabino, a mí que los arrollo”. O tal Sabino mandoulle a pelota á altura do peito, o outro parouna e saíu correndo con ela sobre o esternón, a toda mecha, levando por diante a todo canto contrario pretendía paralo. A lenda aseguraba que entrou na portería con varios rivais arrastras.
Non menos fermosos eran os comportamentos épicos de Bahamontes, o célebre ciclista toledano que non tiña competidores na montaña e que subía o Tourmalet en solitario, no Tour de Francia, deixando cravados sobre a bicicleta os ases do mundo enteiro. Nunha ocasión, segundo contaban, parou a medio camiño para comer un xeado, sentado nunha pedra, permitindo pasar o pelotón, só co propósito de facer un alarde e deixalo atrás de novo.
O outro día, mentres vía o partido do Celta na televisión, recordei estes episodios da infancia, porque na vitoria do club galego, fermosa, brillante e merecida, houbo algo do comportamento épico daquela época. Para min foi como se á hora de baleirar unha piscina, en vez de empregar a bomba de baleirado, houbese que bebela a morro, dun único sorbo. Demasiado heroico. Vivimos nun país onde as cousas se poden facer con maior tranquilidade, sen agonías e sen necesidade de cortar as árbores a puñetazos nin de subir os avións no aire a base de suplidos. Por suposto que aínda queda xente que mata os discrepantes, que é como cazar coellos a pedradas, pero esas son reminiscencias dunha época pasada.
Esta columna publicouse orixinalmente o 12 de novembro de 2000.