Onte, en Santiago, mentres traballaba no despacho, xusto fronte por fronte da fachada do Obradoiro, estiven escoitando durante horas a música triste dun artista ambulante. Asomeime varias veces á ventá para velo, só pola curiosidade de coñecer a cara e o aspecto dunha persoa que tocaba con tanta tristura, e non conseguín saber onde estaba. Pareceume, pola dirección do vento, que debía atoparse no arco que pasa por debaixo do pazo arcebispal, pero non era seguro. De maneira que pechei a fiestra e volvín ao meu traballo, que proseguín con aquel son de fondo. Non era unha boa música, por suposto, pero tampouco me resultaba molesta, a pesar de que son un amante do silencio cando teño que facer algunhas das tarefas das que fago.
Algún tempo despois, recibín unha visita. Estivemos falando durante media hora, sempre con aquela melodía recorrente, que ía e viña, baixo a chuvia, coma se formase parte do clima. Nun momento, o meu interlocutor díxome: “Non me explico como podes aturar esa melopea sen poñerte nervioso”. Respondinlle que non só non me molestaba, senón que incluso me agradaba.
Recordo que hai anos, subindo cara ao barrio do Chiado, en Lisboa, escoitei tamén un músico de rúa, un cego pequeno e gordo, xa velliño, que tocaba o saxofón cunha tristura infinita, tanta que conseguiu contaxiarma, a min que tiña un día feliz, cheo de esperanzas e promesas. Non volvín esquecer aquela melodía. Desde entón, sinto simpatía por esta clase de artistas pobres que tocan tan mal. Son quizais, de todos os desastrosos, os únicos que non me irritan, como lle sucedía antes a Antón Tovar cos poetastros, que el consideraba cos mesmos dereitos que os escritores xeniais. Tamén hai xente que canta cando se afeita.
Esta columna publicouse orixinalmente o 28 de outubro de 1999.