Polo que estou vendo estes días en periódicos e revistas americanos, vólvese falar moito de Robert Kennedy. Parece que agora lle toca ser criticado, da mesma maneira que antes foi enxalzado, ata o punto de que a imaxe que nalgúns momentos se chegou a transmitir del era case a dun santo. Recentemente, alguén sacou a relucir, en cambio, a suposta relación amorosa que tivo coa muller do seu irmán, Jacqueline, despois da morte daquel, e ultimamente coméntanse de novo aspectos escuros da súa brillante biografía: a implicación nunha trama para asasinar a Fidel Castro, ou a autorización que lle deu a Hoover, o director do FBI, para que lle gravase conversacións telefónicas a Martin Luther King.
Está claro que os Kennedy teñen luces e sombras. De John, o presidente asasinado, xa sabemos que ademais de ser un bo político, era tamén un golfo: tiña contratadas como secretarias, na Casa Branca, a varias rapazas que cumprían funcións menos santas. O outro irmán, Ted, que é un senador combativo e honesto, todo o mundo sabe que ten problemas coa bebida. Do pai, pouco positivo se coñece. Todo o mundo está de acordo en que era un tipo de coidado e que fixo moitas falcatruadas, non só coas mulleres.
Nun dos libros que se acaban de publicar sobre o segundo dos Kennedy asasinado, cóntase unha historia. Sucedeu cando un xuíz americano meteu no cárcere a Martin Luther King por unha leve infracción de tráfico, negándolle ademais a liberdade baixo fianza. Robert chamou ao xuíz, botoulle unha bronca indignado e conseguiu que o deixase saír en liberdade. O autor comenta que para uns se tratou dun acto de coraxe inspirado polo sentido da xustiza; para outros non pasou de ser unha manobra electoral ben calculada. Estou seguro de que todos teñen razón. Ao fin e ao cabo, Robert Kennedy non foi máis que unha persoa coma nós, é dicir, ambigua e contraditoria. Deus nos libre dos que non o son.
Esta columna publicouse orixinalmente o 26 de outubro de 2000.