Estes días, referíndose ao asasino da nena de Vilalba, son moitas as persoas que falan friamente de formas de vinganza refinadas e brutais, todas merecidas polo monstro. Cando a xente se atopa cunha degradación tan grande do ser humano como nesta ocasión, sente o dereito de considerar que a esta especie de bichos non lles de bían alcanzar os beneficios que lles corresponden ás persoas, incluídos eses criminais que nun momento de arrebato pasional collen unha arma e acaban coa vida dun semellante.
Dicíame un amigo que a fronteira está moi ben definida nas prisións, onde os inquilinos toleran calquera acción, por salvaxe que sexa, contra os adultos, pero non soportan os delitos contra os inocentes. Esa é a causa de que aos responsables de crimes nos que as vítimas son nenos, os seus compañeiros de cárcere os agredan e pretendan linchalos. Non os consideran xente.
En realidade, ¿son xente? Si, pero quizais dunha especie que debe estar moi próxima a algúns animais inferiores, especialmente aos máis crueis. Con todo, esa pequenísima diferenza é a que os salva da vinganza e os converte en seres protexidos polo dereito, esa barreira onde a rabia ten que parar. Estou de acordo, non obstante, en que debía haber un castigo especial para estes animais humanos. Algo que deixase a salvo a súa condición mínima de persoas, pero que lles recordase tamén que fundamentalmente son bichos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 22 de setembro de 1992.