Non sei se algún día falei aquí dunha compañía de boxeo que había en Ourense, alá cando eu era neno, e que andaba organizando combates polas vilas. Eu vin unha daquelas veladas na pista de baile do Café Antela, en Xinzo de Limia, e recordo moi ben os nomes de dous dos boxeadores que se enfrontaron naquela ocasión, un que se chamaba King Kong e outro que respondía por Carqueixa. O primeiro levaba un Sagrado Corazón tatuado no peito e unha señora despampanante nas costas. O segundo fungaba moi ben, tanto que, despois daquel combate, os nenos estivemos xogando a sermos boxeadores durante algún tempo e tratabamos de imitar aquel ruído feito co nariz.
A xente dicía, agora sei que sen fundamento de ningún tipo, que un daqueles homes era millonario, que gañara moito diñeiro combatendo polo mundo adiante, pero que non se resignaba a vivir no anonimato, fóra do ring. Deseguida me percatei de que se trataba dunha mentira, sobre todo cando, uns días despois, nunha viaxe a Ourense en autobús, descubrín que un dos boxeadores traballaba de maleteiro.
Parece que é certa, pero, esa historia que está preparando Gonzalo Suárez para levar ao cine e que trata dun antigo porteiro de fútbol, famoso no seu tempo, aínda que non exactamente un número un, como Zamora, Acuña ou Ramallets. Polo visto, cando lle chegou a hora do retiro, o gardameta sentiuse tan deprimido ao quedar sen público e sen aplausos, que non entendeu mellor maneira de loitar contra a melancolía e a nostalxia que mandar facer unha porteiría portátil e dedicarse a viaxar os domingos polas vilas, onde colocaba o artiluxio no medio da praza, situábase el debaixo dos paus e animaba a xente a que lle tirase penaltis. Por suposto, non cobraba.
Esta columna publicouse orixinalmente o 21 de setembro de 1999.