Vinas ao pasar, aínda que non me puiden fixar moito nelas, a non ser que aceptase converterme nunha persoa algo indiscreta. Eran unhas cinco señoras de certa idade, vestidas coas colores alegres típicas do verán. Estaban sentadas na terraza dunha cafetería céntrica de Vigo, tomando algunha clase de aperitivo antes de comer. Desde varios metros, xa lle prestara atención ao grupo, quizais porque falaban en voz alta, todas ao mesmo tempo, case a berros, dando solta a esa euforia característica dos días de moita calor.
A verdade é que animaban a rúa, chea naquel momento de turistas ingleses encarnados e silenciosos, acabados de baixar dun barco de cruceiro.
Por certo que me pareceu observar nas señoras da terraza unha actitude un pouco irónica cos citados turistas, quizais porque diante de min ía andando unha parella de vellos: el, inmensamente grande, con pantalóns curtos e pel de caranguexo, xeonllos disparados e pel de rato; ela, tamén grande, aínda que non tanto, con cara de debuxo de tebeo. Eran raros, certamente, pero semellaban ser xente feliz.
O contraste entre ambas as dúas imaxes semellaba radical. Os ingleses vestían de calquera maneira, tirando a fatal; as señoras da terraza, máis que vestidas, parecían amobladas, aínda que nada hai n contra de que os mobles poidan ser tamén elegantes, por moito que un entenda a verdadeira elegancia como unha forma requintada da sinxeleza. Pero, o que me chamou a atención foi unha frase que escoitei ao pasar. Dicía unha das mulleres: “Yo no tengo miedo, pero es que me atracaron”. Gustaríame saber máis daquela aventura. Porén, cheguei á conclusión de que a aventura estaba nos turistas, non nas señoras.
Esta columna publicouse orixinalmente o 2 de setembro de 1999.