Onte, mentres buscaba unha hamaca no xardín para unha rapaza que me tiña que facer unhas fotos, un dos cans da casa atacou ao outro cunha furia que parecía humana. Meteulle os dentes no pescozo e non había maneira de obrigalo a soltar. Como os rotweiler fan unha presión na mandíbula equivalente a varios centos de quilos, resultaba case imposible todo intento de resolver a cuestión pola forza. Despois duns minutos de loita desesperada, eu conseguín acertarlle cunha patada na boca ao agresor e salvar a vítima.
O peor non foi a escena, dunha violencia sobrecolledora, senón a irrupción dun imprevisto ata agora difícil de imaxinar. De repente, uns cans que se levaron sempre como irmáns, que se facían aloumiños, que andaban brincando alegres e felices pola herba, convertidos, polo menos un deles, nun monstro disposto a matar.
Non me vai ser fácil esquecer o que vin. Quero dicir que, de agora en adiante, este can xa non será nunca máis o animal simpático e divertido que foi ata onte. No mellor dos casos, haberá que pensar nun arrebato momentáneo ou nun trastorno de tipo mental, pero acabouse a inocencia. Supoño que co paso do tempo todo se esquece, incluso as festas e os éxtases do amor, pero sempre queda algo. Agora mesmo, mentres escribo, teño ao canalla diante. Recoñezo que é bonito, pero xa non me gusta o seu corazón.
Esta columna publicouse orixinalmente o 10 de xullo de 1996.