No verán de 1981, levei a Ramón Piñeiro a presenciar en Suecia, no mes que el pasou entón naquel país, un espectáculo deportivo. Non se trataba de ningún acontecemento importante, senón dunha sinxela exhibición escolar. Os nenos que aprenderan a nadar na academia municipal de natación facían demostración das súas habilidades e recibían os diplomas correspondentes. A presenza naquel festival era obrigada para min por razóns familiares, e a de Piñeiro tiña que ver coa súa coñecida amabilidade.
Nun momento da velada, unha fermosa meniña loura púxose tan nerviosa que non conseguía avantar nin un metro, por máis que movía os brazos e as pernas con enerxía e con rabia, case con desesperación. Un socorrista achegouse discretamente a ela e acompañouna ata o final, só para que a rapaciña se sentise tranquila.
Mentres a nena sufría, o primeiro clasificado foi un pequeno de aspecto gracioso, extrovertido e simpático, que saudou o público con naturalidade, sen alardes de campión. Non se sorpendeu de que non houbese aplausos. Tampouco os houbo para o segundo nin para o terceiro. A xente non empezou a aplaudir ata que chegou a rapaza angustiada, que, por suposto, foi a última. Recordo o comentario de Piñeiro, entusiasta e amargo. Vénme agora á memoria, cando a Indurain lle empezan a dosificar os aplausos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 5 de xuño de 1994.