Estes días, que ando metido entre ordenadores, preparando as tarefas que vou ter que facer en situacións complicadas cando arribe a Lisboa o próximo domingo para empezar a viaxe do que xa se chama oficialmente o Expresso da Literatura, cheguei á conclusión de que estas máquinas se parecen moito a un cura que coñecín eu cando era neno. Supoño que alguén poderá pensar que comparar a un crego cun ordenador resulta un pouco forzado e algo extravagante, igual que establecer algún tipo de parecido entre unha monxa e unha batedora. E, sen embargo, estou convencido de que no caso ao cal me refiro existe algunha semellanza.
O tal cura era pequeno e redondiño, co aspecto dunha albóndega xigante, ollos azuis de home inocente e sorriso inalterable nos labios. Eu axudeille á misa unhas cantas veces. Un día, ao rematar, dirixiuse á xente da parroquia, que non era a súa, pero que nacera nela, e preguntándolles os nomes e os apelidos averiguaba candonaceran.
Sabía de memoria todo canto lera e podía establecer de xeito instantáneo en que día da semana ía caer calquera data do futuro, incluso dentro de mil anos. Dicían que recitaba a Biblia enteira de coro, capítulo a capítulo e versículo a versículo, en latín ou en castelán. E era certo porque iso vinllo facer eu, co meu tío José tomándolle a lección pola Biblia de Scío, sen que fose capaz de coller o bo do curiña nun só fallo. Resultaba asombroso. Polo visto facía o mesmo co Quijote, aínda que disto non fun testigo directo. A pesar de todo, direino con todo respecto, non se trataba dunha persoa intelixente. Do meu ordenador direi sen rodeos que é totalmente parvo.
Esta columna publicouse orixinalmente o 1 de xuño de 2000.