Onte, cando me acordei aquí de Jorge Semprún, especialmente daquelas mans que un día empuñaron un revólver para matar dun tiro polas costas a un soldado alemán case adolescente, non me decatei de que nestes días se cumpren cincuenta anos da liberación dos campos de concentración, nun doscales, o de Buchenwald, estivo internado o novelista español. Alí conviviu con varios miles de persoas, moitas das cales morreron de horror e desapareceron, convertidas en fume, pola enorme cheminea dos fornos crematorios.
Tanto tempo despois, Semprún non conseguiu liberarse da imaxe daquel fume fatal: unha densidade escura producida por centos e centos de corpos calcinados, consumidos polo lume para non deixar rastro da barbarie. Tampouco puido esquecer o cheiro a carne queimada, un arrecendo doce que aínda leva no corazón.
Hai no libro moitas páxinas para recordar. E u quero traer aquí, como testemuño do aniversario que conmemoramos hoxe, un episodio que conta o escritor. No momento en que os soldados do xeneral Patton entraron en Buchenwald e liberaron os presos, Semprún organizou con outros compañeiros unha excursión nocturna fóra do campo para buscar unha fonte. Foi o primeiro que se lle ocorreu. Dous anos agardando sen esperanza pola liberdade e cando esta chegou sentiron que consistía en beber auga limpa.
Esta columna publicouse orixinalmente o 29 de abril de 1995.