Onte pola tarde, durante o paseo, pareime a falar cun albanel que estaba levantando unha parede de ladrillo. Levaba o uniforme regulamentario: peito ao aire, sen camisa, zapatos stragados de pisar no escombro e pantalóns rachados. Era pequenote, cunha desas barrigas de bo com ellón, pero que a mocidade e a tersura dos músculos aínda manteñen dentro dos límites dunha certa estética. Resultou ser falador, polo que picamos na conversa durante un anaco bastante grande. Tamén me pareceu prudente, porque cando lle fixen ver que antes, onde el estaba traballando, había unha chapuza, dixo que dos seus colegas non opinaba.
Pareceume que sabía moito de cabalos. Decateime porque pasou por diante de nós correndo, totalmente desbocado, un pony de color marrón, perseguido por un neno. Tíñalle feita a ficha: recén castrado, pero “aínda co visio”, segundo dixo, e malo, incluso un pouco falso. Pregunteille se o coñecía e respondeume: “Por aquí coñecémonos todos”.
Falaba sen desmaiar un segundo nin facer un alto no traballo, pero mantendo a conversa con fluidez. Nun momento, como se resultase inevitable, tendo en conta a feliz panza que lucía, saíu o tema da comida. Gústalle comer ben, pero de xeito unilateral: é de carne. E dentro desta categoría, a subespecie preferida, o churrasco. Confesoume que dispón dun asador na terraza da casa, que el mesmo construíu, e que ao chegar este tempo, cando vai sol e os días van xa medrados, prepara algo e logo, unha vez que o ten todo a punto, colle unha silla e senta comodamente cun cacho de costela na man, un pouco de pan e unha botella de viño, a ver como se pon o sol. “Mellor que ir ao cine”, díxome.
Esta columna publicouse orixinalmente o 2 de marzo de 2000.