La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Un pequeno escándalo

Onte pola tarde vin en Ourense un home que quería matar a outro. Ou polo menos iso era o que dicía. Saía eu do meu coche para visitar uns amigos, cando me atopei cunha disputa no medio da rúa. O que lanzaba as ameazas era un individuo alto e forte, aínda novo, mal afeitado, coas veas do pescozo violentamente infladas pola carraxe. O ameazado parecía dez ou quince anos máis vello, calvo e gordecho, pacífico e con cara de estar moi asustado, acorazado dentro do auto, coa ventaíña a medio baixar por se acaso.

Non asistín á orixe exacta do conflito, pero non era difícil adiviñar que se trataba dunha parvada relacionada co tráfico, como tantas. Pareceume entender que o tipo que facía de matón estaba indignado porque o outro lle tocara a bucina. Algo así. Fose o que fose, o caso é que o alboroto foi longo e ruidoso, … Seguir leyendo

Johann e Juanito

Tiven un amigo na adolescencia que se chamaba Cardesí e estaba tan farto de que todo o mundo se rise del que empezou a chamarse Carlos. Desde entón, a min quedoume o gusto polos nomes normais, como Manuela, Antonio ou Francisco, ó contrario da moda actual, que consiste en bautizar ós nenos con nomes raros. Non é un costume nin novo nin extravagante. Cando os romanos chegaron á península Ibérica, os pais non tardaron en adoptar os nomes dos invasores, moitos dos cales aínda perviven nos nosos días. Tenden a desaparecer, ou a mesturarse mais ben, como empeza a pasar coas moedas do euro. Xa hai algún Jimmy por acá e algún Paco por alá.
A pesar de todo, eu teño fillos con nomes raros. A cousa ten a súa explicación. Cando os meus sogros estiveron aquí por primeira vez, quedaron bastante sorprendidos de que a xente lles cambiase o … Seguir leyendo

A ciencia

O martes pola tarde, atopei na rúa un señor que me estivo falando durante algún tempo de Álvaro Cunqueiro, do cal, segundo me contou, foi amigo. O citado señor é químico de  profesión,  pero aseguroume que a súa verdadeira vocación eran as letras e as humanidades. Non me estraña porque, en xeral, case ninguén está de acordo coa súa profesión. Eu coñezo algunhas persoas no mundo da literatura que se senten fascinadas pola astronomía ou pola medicina, incluso pola economía. Mesmo coñecín o caso dun escritor limpabotas. Tamén abundan os da parte contraria. Carmen Alborch, por exemplo, cando era ministra, dixo que lle gustaría ser poeta.

Este home que me parou na rúa contoume unha cousa de Cunqueiro que eu non sabía, é dicir, que o escritor galego estaba moi interesado na ciencia. Non me sorprendeu, pois criouse en casa con botica, nunha época na que os boticarios preparaban remedios … Seguir leyendo

Unha maneira de pensar

A decisión que acaba de tomar o presidente Clinton de reducir de xeito significativo os gastos de defensa, parece contradicir a idea, tan querida por amplos sectores da esquerda mundial, de que quen en realidade manda nos Estados Unidos é a mastodóntica industria militar, un conxunto anónimo de intereses tan poderosos que convertería o primeiro mandatario daquel país nun pobre títere burdamente manexado por fíos invisibles. Digamos, polo menos, para non sermos categóricos, que esa idea non resulta agora tan clara.

Para moitas persoas, non obstante, aceptar esta última posibilidade convértese nun auténtico drama intelectual, pois significa abandonar vellos hábitos mentais, solidamente establecidos e difíciles de cambiar. De aí que algunhas delas prefiran afundirse aínda un pouco máis na escuridade da caverna onde habitan, convencidas de que a luz que vén de fóra é máis que unha trampa ou un engano.

Son as vítimas diso que eu teño chamado o … Seguir leyendo

Pasatempo

Nun daqueles exámenes de reválida que era necesario pasar nos meus tempos de estudante, na proba de matemáticas puxérannos un problema que tiña pouco que ver coa materia estudada, na que había que había abundancia de teoremas e ecuacións. Por esa razón produciuse un grande desconcerto, sobre todo entre os alumnos denominados chapóns, pouco dados a calquera alteración que introducise o máis pequeno desorde na ben regulada mediocridade que con tanto esforzo cultivaran durante meses e meses de aplicación.

Excuso dicir que houbo máis que desconcerto, pois aos poucos minutos de que nos entregaran a papeleta coas preguntas, foise formando un xordo murmurio que pasou rapidamente da sorpresa á indignación e que rematou en pranto. Á miña beira tiña eu a un compañeiro que ao falar prendía no «erre» e que non facía máis que repetir , a maneira de interxeción, unha palabra escremental e fea, que por levar a … Seguir leyendo