por amarxedotempo | Dic 20, 2016 | Marxe
O outro día, cando ía pola rúa, sorprendeume unha bategada de auga que caía do ceo sen misericordia, como se fose unha versión urbana e doméstica deses tifóns mariños que se describen nas novelas de Conrad. Para ampararme, abeirei ao pé dunha casa, esperando que pasase aquela furia. Ao meu lado estaban dous rapaces novos, deses que amosan unha delgadez que un nunca sabe se vén dun quebranto da saúde ou procede da miseria, pero que nada ten que ver coa elegancia espigada dos mozos de agora.
Discutían en voz alta, aínda que non a berros; con dureza, pero sen paixón, coa mesma indiferenza que permitía que a chuvia se lles metese pola pel ata os ósos. Supoño que nos seus costumes estas incomodidades deben ser algo parecido a unha mosca que se pasea pola fronte dun home que acaba de recibir un tiro no corazón.
A conversa rematou cun … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 19, 2016 | Marxe
Sucedeu hai xa bastantes anos, durante o réxime anterior. Había en Ourense un coñecido industrial que militaba dun xeito máis ou menos clandestino no Partido Comunista. Era un home simpático e con moitos amigos, sobre todo entre os artistas e os intelectuais, cos cales exercía un certo mecenado. Naturalmente a mesma simpatía que despertaba na xente do mundo da cultura convertíase en antipatía entre os elementos oficiais do sistema, que non lle querían ben e que non pararon ata velo detido, aínda que non durante moito tempo, por fortuna.
Nunha ocasión estaba este home nunha quenda que se tiña formado diante dunha ventaniña da Delegaciópn de Facenda, onde tiña que facer uns pagos. Excepto a incomodidade da espera e o motivo da visita, nada raro tiña ocurrido ata entón. Como a cousa ía lenta, aproveitou para saudar a un amigo que pasaba por alí, para o cal se desviou un … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 18, 2016 | Marxe
Cando Alfredo Conde estivo na Habana e entrevistou a Fidel Castro para a Televisión Galega, recordo que lle preguntou se era verdade que un parente meu, arcebispo en Santiago de Cuba, lle tiña salvado a vida. O primeiro ministro revolveuse no asento, levou a man ata a barba e dixo que xa non sabía se fora certo ou non. Sorprendeume a resposta porque o propio Fidel, naquel célebre discurso de autodefensa que pronunciou cando o xulgaron tras o asalto ao cuartel da Moncada, recoñeceu publicamente ese feito.
Daquela, o arcebispo e o comandante tiñan moi boas relacións. Nunha das viaxes que o meu parente fixo para ver a familia, trouxo a gravación dun discurso do dirixente cubano, no que este anunciaba coa voz profética dun poeta revolucionario que Cuba acabaría sendo a tumba inevitable do imperialismo americano.
Onte mesmo vin nunha parede de Vigo, escrito con tinta fresca, ese mesmo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 17, 2016 | Marxe
Hai anos, cando fixen a tradución de Le Petit Prince Saint-Exupéry ao galego, houbo un episodio do libro que me resultou especialmente enigmático. Refírome ao capítulo que fala da flor e, sobre todo, ás palabras que pronuncia o Principiño no momento en que se marcha e recoñece que non a soubo comprender: “Ela embalsamaba e iluminaba a miña vida e eu nunca debín fuxir de alí. ¡As flores son tan contraditorias! E eu era demasiado noviño para sabela amar”. Daquela, eu ignoraba que detrás desa imaxe se atopaba unha rapaza, Consuelo Sucin, a muller do escritor, coa que viviu unha vida exaltada, na que alternaron a felicidade e o desamor, desde que se encontraron en 1931 ata que el desapareceu co seu avión en 1944.
A idea que eu tiña de Consuelo era a dunha muller frívola, algo aloucada, comida polos ciumes, con fama de arpía. Dela escribiu André Gide … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 16, 2016 | Marxe
Hai un momento, cando viña no coche, escoitei pola radio a noticia dun pequeno escándalo. Nun disco de vilancicos que cantan un grupo de nenos, inclúese unha letra certamente pouco afortunada. Di así: “Dale a la zambomba, dale a la sartén, dale al tendero un tiro en la sien”. A burrada, polo visto, leva xa varios anos na rúa e ninguén se preocupara dela ata hoxe, cando un señor, máis sorprendido que indignado, chamou a unha emisora para falar do asunto. Pola súa intervención, souben que o coro de nenos e nenas que cantan esa canción de Nadal con voces inocentes, dicindo aquela barbaridade ao final, gravaron o disco como “Los Pastorcitos”.
Postos a atopar unha explicación para un feito tan raro, ninguén sabe nada. Na casa discográfica están desolados e ignoran como se lles puido escapar unha cousa así, sen que ninguén se decatase. Escoitando un dos seus responsables, … Seguir leyendo
