Hai anos, cando fixen a tradución de Le Petit Prince Saint-Exupéry ao galego, houbo un episodio do libro que me resultou especialmente enigmático. Refírome ao capítulo que fala da flor e, sobre todo, ás palabras que pronuncia o Principiño no momento en que se marcha e recoñece que non a soubo comprender: “Ela embalsamaba e iluminaba a miña vida e eu nunca debín fuxir de alí. ¡As flores son tan contraditorias! E eu era demasiado noviño para sabela amar”. Daquela, eu ignoraba que detrás desa imaxe se atopaba unha rapaza, Consuelo Sucin, a muller do escritor, coa que viviu unha vida exaltada, na que alternaron a felicidade e o desamor, desde que se encontraron en 1931 ata que el desapareceu co seu avión en 1944.
A idea que eu tiña de Consuelo era a dunha muller frívola, algo aloucada, comida polos ciumes, con fama de arpía. Dela escribiu André Gide no seu Diario: “Saint-Exupéry trouxo da Arxentina un novo libro e unha noiva. Lin o libro e vin á outra. Feliciteino, pero sobre todo polo libro”. Nesa mesma dirección, a familia do escritor encargouse de falar pestes desta muller pequeniña e lista, á cal lle chamaban Condesa de opereta.
Pois agora acaba de publicarse un libro dela, que lin onte dunha sentada. Pareceume un ser humano fascinante, sometida á forza da natureza dun home que medía dous metros, que era capaz de destrozar un piano só con arrimarse a el, que un día sacou en brazos a un señor dun restaurante, xunto coa cadeira na que estaba sentado, porque ofendera á súa muller, que organizaba festas de sesenta días e que se namoraba de admiradoras de vinte anos. O autor de O principiño foi un home disparatado, capaz de escribir cartas de amor para Consuelo, con máis de cen páxinas de letra miúda, e deixala logo tirada nun hospital, enferma, sen ir visitala. O libro desta muller caeu como un terremoto en Francia. Confeso que este Saint-Exupéry me gusta máis que o santo do que me falaran.
Esta columna publicouse orixinalmente o 17 de decembro de 2000.