Non recordo como empezou todo, pero teño moi claro na memoria de que maneira me vin metido nunha festa aloucada que, aínda hoxe, despois dos anos, ignoro por que razón milagrosa non deu con todos nós na comisaría. Foi na casa da cantante Marina Rosell, unha muller encantadora, dotada dunha enerxía vital difícil de seguir cando ela decide poñer o sangue a ferver no corazón. E aquela noite, despois de cear, acendeu o lume. O incendio puido ser pavoroso, pero ela mesma se encargou de apagalo.
Quero dicir que cando apareceu un garda na porta, quizais avisado por alguén, convenceuno sen esforzo de que se fose, previa promesa de que a continuación se ía portar ben. Non o fixo. Pasados uns minutos, xa estaba organizando outro pasimisí, obrigándonos aos asistentes a utilizar as tixolas e as potas como tambores.
A cousa era unha especie de tren formado por ela mesma, outra cantante, unha actriz noviña e tres ou catro escritores. A formación, en fila india, ía percorrendo a casa batendo na batería de cociña, mentres o tocadiscos atronaba non só o piso e o edificio, senón o barrio enteiro. En condicións normais, aquela gamberrada debía acabar nas inmediacións das páxinas de sucesos. Eu creo que o milagre que o evitou foi a voz de Marina, incapaz de ser confundida cun ruído nin sequera naquela situación. Onte estreou disco.
Esta columna publicouse orixinalmente o 13 de decembro de 1996.