Era unha rapaza bonita, de vinte e poucos anos, delgada, cos ollos grandes. Tívena diante de min, a poucos metros, durante máis dunha hora, mentres comiamos en mesas separadas no mesmo restaurante. Estaba acompañada por un rapaz ao que non lle puiden ver a cara, pois ocupaba unha cadeira que daba de costas á miña. Pareceume dunha idade parecida á dela, un pouco deportista, mais ben alto e forte, cunha voz que non concordaba co físico: unha cousa entre afónica e desmaiada, como de pito e cabra.
Esa voz non parou de soar nin un minuto. Empezou falando da beleza en termos filosóficos, literarios, artísticos e poéticos. Deume a impresión de que se refería á moza aquela e que pretendía agradala, aínda que se explicaba dunha maneira tan absolutamente complicada que ás veces non se entendía nada do que dicía.
Cando rematou o discurso arredor da estética feminina, pronunciado en voz alta, sen demasiado recato, iniciou unha longa perorata sobre física, cunhas teorías fantásticas relacionadas co tempo, o pasado e o futuro, que me pareceron máis de colleita propia que o resultado das lecturas que invocaba, entre elas algunhas referencias a Einstein, pobre Einstein. Cando eu me erguín para marchar, o mozo seguía a toda marcha. Non sei que pretendía, aínda que o sospeito. Un desastre: a rapaza estaba aburrida.
Esta columna publicouse orixinalmente o 24 de outubro de 1997.