Un amigo aclaroume por teléfono que esa historia de medo da que falei onte aquí, na que a pata de pau dun conde morto se paseaba sen o seu dono, de noite, en compañía dun gato negro, polos corredores dun castelo bretón, procede de Chateaubriand, que a conta nas súas Memorias. Seguro que si, aínda que eu non me acordo, pois hai moitos anos que lin esas páxinas. O que recordaba con precisión era a imaxe, que sempre me pareceu moi fermosa, un deses temores fantásticos que a un non lle importaría sentir.
De neno, un criado de meu avó, un portugués de nome esquecido, contábanos moitas historias de crimes. Case sempre se trataba de asaltos nocturnos a casas ricas, resoltos sempre a tiros. O que máis lle gustaba, non obstante, era unha morte a navalladas, que narraba coa perfección consumada dun artista.
Un día, alguén descubriu que aquel señor, polas noites, pechado na alcoba, mentres a xente durmía, organizaba verdadeiras batallas cun coitelo na man contra fantasmas, como se estivese tolo. Polo demais, o resto do día comportábase como un individuo traballador, amable e amigo dos nenos. Unha tarde presentouse a parella da Garda Civil para prendelo por unha morte que fixera en Portugal. Pese a todo, nunca conseguín ver aquel home como un asasino: non tiña cara de malo, senón de triste.
Esta columna publicouse orixinalmente o 13 de outubro de 1995.