En Nova York vense moitos curandeiros instalados na rúa, dedicados maiormente a darlle masaxes á xente que o solicita. Hainos de todos os tipos, desde aqueles que traballan en grupo, debaixo dun tenderete de lona, como se formasen un salón, ata aqueles outros que actúan en solitario, sen máis parafernalia que a cadeira especial onde sentan os clientes. En xeral, anúncianse cun cartel, no que figuran tanto as virtudes curativas e a propaganda das habilidades de cada un, coma os prezos das sesións, que andan arredor dos cinco ou os dez dólares, segundo os barrios. No centro, por exemplo, son máis caros; na periferia ocorre exactamente o contrario.
Moita xente fai un alto no camiño para someterse a unha destas sesións de masaxe. Séntanse nunhas cadeiras especiais, que se parecen a reclinatorios, nunha posición que semella bastante cómoda, coa cabeza caída cara adiante e apoiada nunha especie de coxín suave, e logo abandónanse á arte acariciadora das mans dos curandeiros, que se desprazan polas costas, a caluga e os brazos.
No momento de maior intensidade da sesión, os clientes teñen a aparencia de seren bonecos de trapo, unha relaxación que non sei se é debida ás virtudes do curandeiro ou ao feito de que a xente está tan cansa que aproveita para botar unha sonatiña. O outro día, á saída do museo Guggenheim, no Soho, vin unha señora gorda recibindo unha destas masaxes e roncando dunha maneira escandalosa, incluso con asubíos. A verdade é que ninguén se paraba a mirar nin a rir. Foi esta condición de discreción absoluta a que me fixo pasar pola cabeza a idea de apuntarme. Logo decidín ir á peluquería: relaxa tamén bastante e resulta máis decente.
Esta columna publicouse orixinalmente o 27 de setembro de 1998