Estou pechado no meu cuarto do LCB, que é como aquí lle chaman, para abreviar, á casa onde vivimos. Pola fiestra, apenas a dous ou tres metros do cristal, un frondoso tileiro impide que o sol, intenso e brillante a estas horas da mañá, me obrigue a mover a mesa do escritorio, como sen dúbida terei que facer pola tarde para evitar que a luz me cegue e non me deixe ver o que escribo. O silencio, celosamente protexido por unha dobre ventá, é case monacal.
De cando en vez, cando fago unha pausa no traballo, por debaixo da porta entra un lixeiro rumor de pequenos golpes secos e rápidos que chegan ata min cun ritmo intermitente, a veces en cadencias separadas por longas pausas. Se saio ao tránsito, por exemplo, este leve traqueteo faise máis intenso, pero nunca desagradable.
Son os compañeiros que están escribindo nos seus cuartos. Xusto ao lado, unha escritora alemá, Uta-Maria Heim, que traballa nunha nova novela. Detrás da porta que lle segue, o poeta Friedrich Ani. Algo máis alá, un novelista rumano con quen coincidimos todas as mañás no comedor. Un pouco máis lonxe aínda, Víctor Freixanes. Aos do piso de abaixo non os escoito, pero non me importaría tampouco percibir desde aquí ese rumor. É unha música grata, na que se percibe o pálpito calado de moitos soños.
Esta columna publicouse orixinalmente o 1 de setembro de 1993.