Foi unha impresión tan forte a que recibín daquela, que agora mesmo, moitísimos anos despois, podo recordar con todo detalle as circunstancias en que se produciu. Non sei cal sería a miña idade, pero seguro que era pouquísima. Estaba na Praza Maior de Xinzo de Limia, collido da man de Maruxa, a rapaza que me coidaba e me sacaba a pasear e que acabou sendo como unha nai para min, mirando uns coellos brancos que daban a sorte polo procedemento de meterse nunhas celas pequeniñas, marcadas con números. Non debía interesarme demasiado o espectáculo, porque estaba máis ocupado no drama que acababa de descubrir.
De pronto, non sei como nin por que, decateime de que a morte tamén sería un día para min. Ata entón, nunca pensara que me podía afectar, en parte porque tiña a idea estúpida de que só morría a xente enferma e eu estaba convencido de que podía vencer calquera enfermidade, sobre todo grazas á ciencia do meu tío Benito, médico de Sabucedo, que eu consideraba capaz de curar todas as doenzas.
Estes días, aproveitando a paz do verán, estou lendo libros sobre o tema este da morte. Non se trata de ningunha afección morbosa, senón de que Domingo García-Sabell acaba de publicar un libro espléndido sobre o tal asunto e encargáronme que lle fixese unha entrevista para o suplemento de cultura deste periódico. Niso ando. O curioso é que as lecturas ás cales me refiro non me producen inquietude nin desacougo nin temor, senón que mais ben me causan certo pracer. Polo que levo lido, a morte é unha cousa natural, máis difícil, en xeral, para quen a contempla desde fóra que para quen a pasa desde dentro. En todo caso, temos un verán que invita a vivir.
Esta columna publicouse orixinalmente o 19 de agosto de 1999.