Este verán vense moitos negocios ambulantes atendidos por rapaces novos. Algúns empezan a ser clásicos, como os que consisten en vender coios ou cunchas co nome do comprador, posto no momento cun bolígrafo especial. O outro día, na Ramallosa, un deses recordos valía quince pesetas. Non abundan tanto, polo menos nesta zona de aquí abaixo, os retratistas, que noutros lugares son lexión. O ano pasado, en Panxón vin un tragalumes e dúas rapazas que facían bicicletas pequeniñas, de distinto tamaño, con arame. Merquei unha tan minúscula, non moito maior que unha faba, que a perdín. Lamenteino porque era bonita.
A última vez que estiven en Santiago, antes das vacacións, vin un señor que vendía un rato mecánico moi ocorrente. En primeiro lugar, parecíase aos de verdade polo aspecto, pero ademais movíase coma eles. Pareime un momento a mirar e quedei alí parado durante algúns minutos, non só porque resultaba gracioso, senón porque dubidei se debía mercar un para o gato. Logo deume apuro.
O mércores pola noite, despois de cear, no paseo de Panxón puxeron un tenderete cun cartel no que facían a propaganda da mercancía. Vendían versos a noventa e nove pesetas. Os poetas encargados do negocio eran un par de mozos que despachaban sonetos e outras estrofas a petición dos consumidores. Estes eran, en xeral, xente nova que pasaba por alí e que non se limitaba a mirar, senón que compraba. Non sei cal era a calidade do produto e tampouco quixen averigualo. Preferín volver para a casa coa ilusión romántica de que se vendía poesía na rúa. Aínda que aos rapaces lles viría moito mellor que lles comprase algo.
Esta columna publicouse orixinalmente o 14 de agosto de 1998.