por amarxedotempo | Jul 16, 2016 | Marxe
Onte pola tarde, cando viña do carpinteiro de facer un recado, un home miroume con cara de odio. Estaba eu facendo unha manobra co meu coche para dar a volta e volver para a casa, cando pasou el no seu e sentiuse ofendido, probablemente porque tiña razón. Entón miroume coma se quixese fulminarme coa mirada e dixo algúns insultos, que polo movemento dos labios eran fáciles de identificar. Un deles, con total seguridade, foi “burro”; o segundo non o entendín ben, pero debía ser algo semellante, quizais “animal”. O terceiro, de maneira inequívoca, foi o clásico, ese tan común no fútbol contra os árbitros, e que non vou reproducir aquí.
Estou convencido de que, se en vez de ser un asunto menor de tráfico, como foi en realidade, se tratase, por exemplo, dun incidente de proporcións similares na rúa, os dous andando polo noso pé, poño por caso, o señor … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 15, 2016 | Marxe
Unha vez, en Estocolmo, hai xa bastantes anos, asistín cuns amigos á representación dunha obra de Fernando Arrabal. Era en pleno franquismo e o dramaturgo español gozaba daquela dun alto predicamento en toda Europa, en parte porque acababa de xer xulgado en España por un presunto delito de blasfemias. Non recordo da obra outra cousa que había un actor que defecaba materialmente no escenario, o cal me provocou un ataque de risa que a punto estivo de sacarme do teatro para evitar un escándalo. Esta miña actitude deu motivo para que ao final da representación, na casa dun dos amigos que nos acompañaban, tivésemos un amplo coloquio.
Eles empeñábanse en dicir que a obra que acababamos de ver era un exemplo magnífico do que eles entendían por cultura española, opinión que eu non podía compartir por moitas razóns, entre outras porque me negaba a aceptar que o español tivese nada … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 14, 2016 | Marxe
Hoxe, venres, pola tarde chegaremos a Berlín, punto final desta longa viaxe de seis semanas que empezamos en Lisboa o pasado 5 de xuño. O problema dos organizadores, conscientes do rebumbio informativo que nos agarda, é como facer para evitar que Einar Örn Gunnarsson, o representante de Islandia, non beba demasiada cervexa no camiño. En Moscova montou un espectáculo mandándolle bicos ás cámaras e poñendo orellas de burro. Ao día seguinte, un xornal ruso titulaba: “Un tren cheo de borrachos”. Os organizadores tomárono a mal.
Eu teño falado con Einar, que é un bendito, tanto que cando está bébedo segue sendo moi educado. O que lle pasa, segundo me contou, é que ten medo de que acabe a viaxe e volver logo ao país, na súa opinión, máis aburrido do mundo. Díxome que en Islandia teñen tres presos, e sabe o nome dos tres, unha prostituta, que tamén sabe como … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 13, 2016 | Marxe
Cando a miña nai era unha rapaza, simpática e bonita, namorada, un día, durante a guerra, foi destinada a unha oficina na que tiña que ler as cartas que escribían os soldados. Compartía o traballo con outras mozas coma ela, supervisadas ou dirixidas por tres ou catro xefes soberbios e bárbaros. Unha mañá, diante delas, estes individuos fixeron alarde, con bromas incluídas, dunha fazaña realizada na madrugada anterior: mataran tres homes no Monte do Furriolo, preto de Celanova.
A miña nai, inocente e xusta, afeoulles a conduta e chamoulles asasinos. Salvou a vida de milagre. O santo que intercedeu por ela foi un tío, arcediano na catedral de Ourense, que conseguiu parar a barbarie con moitos esforzos. Cando o cóengo tiña controlada a situación, foi ver un dos canallas e preguntoulle, desde a súa condición sacerdotal, senón lle remordía a conciencia. O outro mirouno con cara de cínico e preguntoulle: … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 12, 2016 | Marxe
A un home enfermo e vello, aínda que non aqueixado de gravidade de ningún tipo, oínlle dicir nunha ocasión, diante dun cabrito da cor do ouro, ben feito e perfectamente esturruxado, que desde había anos, por estrita prescrición dos médicos, non comía máis que cos ollos. Dicíao con melancolía, non con amargura, soamente coa nostalxia de quen gozou moito na mesa. Un periodista que asistía ao xantar contestoulle que nos praceres dos sentidos o mellor momento correspóndese sempre coa fase inmaterial.
Escuso engadir que deseguida se montou unha discusión. Mentres os comensais, excepto o enfermo, iamos debullando con gula naquela carne saborosa, as opinións defendíanse con ardor. Por certo que os máis comellóns eran tamén os máis radicais, partidarios da tese que sostiña que o verdadeiro pracer estaba na imaxinación.
Para apoiar a súa teoría, o periodista citou o título dun libro que trata da gastronomía a través da literatura: … Seguir leyendo
